«ضِرار» مصدر باب مفاعله در لغت، به معنای زیان رسانیدن[۱] تعمّدی[۲] است.

در قرآن کریم در سوره توبه به ماجرای مسجد ضرار اشاره شده است. علت نام گذاری مسجد ضرار به این نام؛ از این رو بوده که گروهى از منافقان براى تحقّق بخشیدن به نقشه ‏هاى پلید خود علیه اسلام و مسلمانان، اقدام به ساختن مسجدى در مدینه کردند، تا با عنوان مسجد پایگاهی برای ضربه زدن به پیامبر (ص) و مسلمانان داشته باشند.[۳]

خلاصه داستان مسجد ضرار چنین است: گروهى از منافقان نزد پیامبر (ص) آمدند و از آن حضرت خواستند که به آنان اجازه دهد تا مسجدى در میان قبیله بنى سالم (نزدیک مسجد قبا) بسازند تا افراد ناتوان و بیمار و پیرمردان از کار افتاده در آن نماز بگزارند. همچنین از آن حضرت تقاضا کردند که شخصاً به آن مسجد آمده و اقامه نماز فرماید؛ تا این که آیات ۱۰۷ تا ۱۱۰ از سوره توبه بر پیامبر اکرم (ص) نازل شد و پرده از اسرار کار آنها برداشت، و به دنبال آن پیامبر اسلام (ص) دستور داد مسجد مزبور را آتش زنند، و بقایاى آن را ویران کنند.[۴]

این موضوع را همه مفسّران اسلامى و بسیارى از منابع حدیثی و تاریخی ذکر کرده‏اند، اگر چه در جزئیات آن تفاوت هایى دیده مى‏ شود.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. فرهنگ ابجدی عربی – فارسی، ص ۵۶۴، ذیل واژه «ضارّ».

[۲]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۸، ص ۱۳۷، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۳]. قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج ۳، ص ۲۲۸، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ ششم، ۱۳۷۱ ش.

[۴]. تفسیر نمونه، ج ۸، ص ۱۳۴؛ حجتى، سید محمد باقر، أسباب النزول، ص ۵۶ و ۵۷، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، چاپ ششم، ۱۳۷۷ش؛ ابن کثیر الدمشقى،‏ أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج ۵، ص ۲۱ و ۲۲، دار الفکر، بیروت، ۱۴۰۷ ق؛ گردانیده منسوب به بلعمى، تاریخنامه طبری، تحقیق روشن، محمد، ج ۵، ص ۱۵۰۳ و ۱۵۰۴، نشر البرز، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۳ش.