«تیمم» در لغت به معناى قصد و اراده کردن است و در اصطلاح فقه؛ «عملى است که در شرایط خاص، جایگزین وضو و غسل مىشود».[۱]

تیمم به این صورت انجام مىگیرد:

–  ابتدا کف دو دست را بر چیزى که تیمم بر آن جایز است، مىزنیم.

–  سپس هر دو دست را بر تمام پیشانى و دو طرف آن ـ از جایى که موى سر مىروید ـ تا روى ابروها و بالاى بینى مىکشیم.

–  بعد با کف دست چپ، بر تمام پشت دست راست ـ از مچ تا  سر انگشتان ـ و در آخر کف دست راست را بر تمام پشت دست چپ مىکشیم (انگشتان هم جزو کف دست است).[۲]

تبصره ۱ – برخى از مراجع تقلید (مانند آیه اللّه سیستانى) با هم زدن کف هر دو دست را احتیاط واجب مىدانند.

تبصره ۲ – آیه اللّه سیستانى و آیه اللّه نورى، کشیدن دستها روى ابروها را احتیاط مستحب مىدانند.

 

 

پی نوشت ها


[۱] – لسان العرب، ماده اَمّ.

[۲] – بنا بر نظر آیه اللّه خامنهاى، احتیاط واجب آن است که بار دیگر دستها را به زمین بزند و سپس کف دست چپ را بر پشت دست راست و کف دست راست را به پشت دست چپ بکشد: خامنهاى، اجوبه الاستفتائات، س ۲۰۹٫