این مقاله به نقد و بررسى اشکالات یک نویسنده یهودى بر باورهاى شیعه امامیّه درخصوص عصمت پیامبر و عدد ائمّه : اختصاص دارد. به گمان وى، متون اوّلیّه شیعه امامیّه در گذر زمان مورد پالایش قرار گرفته و امروزه در معتقدات شیعه امامیّه، اثرى از آن مشاهده نمى‌شود. او در کتابى که درباره تفاسیر اوّلیّه امامیّه نوشته، با استناد به دو روایتِ برگرفته از تفاسیر قمى و عیاشى ـ که به ترتیب در مورد معراج پیامبر ۹ و معناى تأویلى «سبع سنابل» سخن گفته‌اند و او آنها را دو روایت غیرعادى مى‌نامد ـ نسبت به عصمت پیامبر۹ و نیز عدد ائمّه : شبهه کرده است. در روایت اوّل ذیل آیه ۹۴ سوره یونس، از وحى الاهى به پیامبر ۹ در شب معراج در مورد مقامات امیرالمومنین ۷ و خطور عظمت آن مقام در نفس پیامبر ۹ سخن به
میان آمده که به گمان آن نویسنده بر حسادت پیامبر به امام على ۷، شکّ در این وحى و در نتیجه عدم عصمت ایشان دلالت دارد. در روایت دوم هم که هفت تن از فرزندان امام حسین ۷ بعنوان مصادیق سنبله ذکر شده است، نویسنده یاد شده مدّعى است که این روایت برخلاف آنچه شیعه امروز به آن معتقد است، از حصر تعداد ائمّه به هفت نفر و قائم بودن هفتمین آنها حکایت دارد.