فرهنگ‌‌‌سازى، زمینه پردازی و بیدارگرى به‌عنوان عامل اصلى دگرگونی‌های اجتماعى، فرهنگى و سیاسى، درحرکت‌های اصلاحى پیامبران و اولیاء الهى جایگاه ویژه‌‌‌اى داشته و یکى از بارزترین جنبه‌‌‌هاى حرکت مقدس امام حسین (ع) به‌حساب مى‌‌‌آید. امام حسین (ع) با عنایت به نقش عمیق عنصر روشنگرى در اصلاح اساسى جامعه و خنثى‌‌‌سازى تبلیغات مسموم دشمن، آگاهى عمومى را در دستور کار خود قرار داد و به تبیین اهداف خود همت گمارد. به اعتقاد نویسنده، امام حسین (ع) در طول نهضت خود دو گونه هدف را دنبال مى‌‌‌کرد و در هر مورد به‌تناسب موقعیت‌ها و اوضاع به تبیین آن‌ها مى‌‌‌پرداخت. هدف ثابت و راهبردى آن حضرت چون همه امامان معصوم (ع) برپایى و حیات دین در جامعه بوده است که چون رشته‌‌‌اى تمام مواضع امام (ع) را در مقابل معاویه و یزید به هم پیوند مى‌‌‌زند و هدف‌های مرحله‌‌‌اى و تاکتیکى آن حضرت نیز که شکل آن بر اساس اقتضائات و اوضاع خارجى و عینى تعیین‌شده بود؛ امتناع از بیعت، تشکیل حکومت اسلامى و شهادت بوده است. درازاى تاریخ بشر از آغاز تاکنون، شاهد صحنه‌‌‌هاى خونین و حوادث اسف‌‌‌انگیز و غمبارى بوده است، حوادثى که هم ظرف زمانى و هم تعداد تلفات و خسارت‌های مادى آن، بسیار بیشتر از صحنه نهضت عاشورا بوده است، ولى آیا کدام‌یک از آن‌ها هم‌پایه قیام حسینى (ع)، در صفحه دل‌ها و خاطره‌‌‌هاى آدمیان زنده و بالنده مانده است؟ و کدام‌یک توانسته است به‌قدر قیام ماندنى و بى‌‌‌مانند او احساسات پاک بشرى را جریحه‌‌‌دار و وجدان‌های خفته و غفلت زده را بیدار و عقول اهل عالم را مقهور خود سازد و دل‌های آزادگان جهان را تحت تأثیر و هدایت خویش قرار دهد؟ بى‌‌‌گمان این تأثیر و ماندگارى داراى رموزى است، که سایر حوادث عظیم فاقد آن است و بررسى آن مجالى دیگر مى‌‌‌طلبد و مطمئناً بیدارگرى‌‌‌ها، تبلیغات و موضع‌‌‌گیرى‌‌‌هاى روشنگر آن حضرت، در تبیین اهداف مقدس انسانى و دینى خود سهم بزرگى در این خصوص دارد، که بخش بسیار ناچیزى از آن، در نوشتار حاضر به قلم آمده است.