به نظر می‌آید جدیّت هم خیلی مواقع زیر مجموعه‌ی دلسوزی است؛ یعنی ما دلسوزانه برای تربیت فرزندان خود جدیّت به خرج می‌دهیم. یک ویژگی که باید در تربیت حاکمیّت داشته باشد این است که ما دلسوزانه تربیت کنیم و دلسوزانه جدیّت به خرج دهیم.

دلسوزی، یک نگرانی است؛ نگرانی از این‌که بچّه‌های ما دچار آسیب نشوند و برای آن‌ها اتّفاقی نیفتد؛ چه از لحاظ جسمی و چه از نظر روحی. این‌جا است که ما باید از آن شیوه‌های تربیتی بر اساس همان الگویی که داریم استفاده کنیم.

جدیّت به معنای اخم ‌کردن نیست؛ بلکه به معنای پیگیری والدین برای جا انداختن یک اصل تربیتی یا ویژگی تربیتی در خانه است. ممکن است گاهی اوقات حتّی این جدیّت با بوسیدن فرزند یا با بغل‌کردن او همراه باشد.