«ترقّی» [در هنگام قرائت] عبارت از این است که: در قرائت خود به حالی برسد و ترقّی کند که آیه‌ها را از خود خداوند متعال بشنود!…
درجات قرائت مختلف است. و پائین‌ترین آن، سه درجه است. و پائین‌ترین این سه، آن است که: قاری بپندارد که گویا در پیشگاه خداوند بزرگ ایستاده و برای او می‌خواند، در حالی که خدا به او نگاه می‌کند، و به او گوش می‌دهد. و اثر این حال او، خواهش و اظهار مودّت و کوچکی و زاری و لابه است.
و بالاتر از آن این است که با دلش می‌بیند که: گویا خداوند با کلامش با او سخن می‌گوید و نجوا می‌کند. این حال، باعث گوش سپردن و بزرگداشت و شرم و هیبت و امید می‌شود.
و بالاتر از همه آن است که: در کلام، گوینده را و در کلمات، صفات او را ببیند؛ و او را از توجّه به قرائتش و به خودش و خلاصه هر چیزی جز پروردگار که گوینده‌ی قرآن است، باز دارد… گویا در مقام شهود، غرق است!
و حضرت صادق (ع) از چنین حالی خبر داد آن‌جا که فرمود:
«به خدا سوگند، که خداوند برای مردم در کلامش تجلّی کرده است، امّا مردم نمی‌بینند.»
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۱۷
پاسخ دهید