می‌دانستم هر وقت کاری بوی غیر خدا دهد، یا باعث مطرح شدنش شود ترک می‌کند. در مداحی عادت جالبی داشت. به بلندگو، اکو و… مقید نبود. بارها می‌شد که بدون بلندگو می‌خواند.

در سینه‌زنی خیلی محکم سینه می‌زد و می‌گفت: اهل بیت همه وجودشان را برای اسلام دادند. ما همین سینه‌زنی را باید خوب انجام دهیم.

در عروسی‌ها و در عزاها هر جا می‌دید وظیفه‌اش خواندن است می‌خواند، اما اگر می‌فهمید به غیر از او مداح دیگری هست نمی‌خواند و بیشتر به دنبال استفاده بود.

…. ابراهیم در مورد مداحی حرف‌های جالبی می‌زد. می‌گفت: مداح باید آبروی اهل بیت را در خواندنش حفظ کند. هر حرفی نزند. اگر در مجلسی شرایط مهیا نبود روضه نخواند.

ابراهیم هیچ وقت خودش را مداح حساب نمی‌کرد، ولی هر جا که می‌خواند شور و حال عجیبی را ایجاد می‌کرد.

ذکر شهدا را هیچ وقت فراموش نمی‌کرد. چند بیت شعر آماده کرده بود که اسم شهدا علی الخصوص اصغر وصالی و علی قربانی را می‌آورد و در بیشتر مجالس می‌خواند.

منبع: کتاب «سلام بر ابراهیم؛ شهید ابراهیم هادی»- انتشارات پیام آزادی، صص ۱۶۱-۱۶۳

به نقل از: امیر منجر، جواد شیرازی