پسری دارم که کلاس سوم ابتدایی است؛ دو فرزند دختر دیگر هم دارم که بزرگ‌تر از او هستند. پسرم خیلی به مادر خود وابسته است و به شدّت او را دوست دارد؛ امّا گاهی اوقات که می‌خواهد ابراز محبّت کند، از کلمات بد استفاده می‌کند و خیلی از اوقات به طور ناخواسته کلمات بدی را به کار می‌برد و به مادر خود توهین می‌کند. لطفاً راهنمایی بفرمایید.
همانطور که در سؤال مطرح شد، این پسر نُه ساله تنها دو خواهر دارد و برادری ندارد؛ لذا او کاملاً در محیطی زنانه و دخترانه قرار گرفته است.
راهکارها:
الف. کمک گرفتن از فرزند
پدر باید با تدابیری فرزند خود را با خود به بیرون ببرد و به بهانه کمک گرفتن، او را در کارهای مردانه شریک کند؛ مثلاً به فرزند خود بگوید که من برای پنچرگیری ماشین به کمک شما نیاز دارم؛ لطفاً به من کمک کنید. از آنجایی که بچّه‌ها در این سن و سال دوست دارند خود‌نمایی کنند، لذا وقتی که حرف کمک به میان می‌آید، آن‌ها سریع‌تر پیش قدم می‌شوند و از آن استقبال می‌کنند.
ب. پرهیز از محبّت بیش از اندازه
بچّه‌هایی که در این سن وابستگی زیادی دارند، ممکن است دلیل آن مهربانی و محبّت بیش از انداز مادر به آن‌ها باشد. هرجا محبّت زیاد شود، توقّع نیز افزایش پیدا می‌کند و وابستگی نیز بیشتر می‌شود؛ بنابراین، مادر باید محبّت خود را متعادل و گسترده‌تر کند؛ به این معنا که ابراز محبّت را در طول روز تقسیم کند.
ج. مقابله و برخود
گاهی اوقات والدین در برابر حرف زشت فرزندشان سکوت می‌کنند و هیچ چیز نمی‌گویند؛ این رفتار باعث می‌شود که بچّه جسورتر شود و به کار خود ادامه دهد. توصیه‌ی ما این است که والدین اگر دیدند فرزندشان حرف بدی زد با او مقابله کنند؛ یعنی به طور قاطع به کودک خود بگویند: این حرفی که زدید خیلی من را ناراحت کرد و یا این‌که او را به اتاقی ببرند و با او صحبت کنند.
پاسخ دهید