محبت خداوند موجب مى‌شود همه گام‌ها در رضاى دوست برداشته‌شده و انسان درراه اداى تکلیف تزلزل و هراس به خود راه ندهد و دوست داشتن مردم نیز باعث اعتناى به آنان و موجب رفع مشکلات مردم خواهد شد. نویسنده در این مقاله بر آن است تا این دو صفت بارز را در شخصیت امام حسین (ع) که مى‌تواند براى کارگزاران حکومت الگو باشد، به‌اجمال بیان کند. دو صفت بارز که در شخصیت والاى امام حسین (ع) جلب‌توجه مى‌کند یکى مسأله علاقه و محبت شدید حضرت به خداوند و دیگرى علاقه و محبت به مردم است؛ علاقه و محبتى که پایه‌ها و مایه‌هاى امامت و ولایت حسین بن على (ع) را از یک‌سو و تأثیرات فراوان و سرنوشت‌ساز آن حضرت را در جامعه بشری و مجتمع انسانى از سوى دیگر، برقرار و استوار داشته است. هرچند ارباب تحقیق و تألیف از کنار این دو خصیصه ارزشمند حسینى به ایجاز و اختصار گذاشته‌اند، لکن ناگفته پیدا است که آنچه اشاره شد دو اصل پراهمیت در زندگانى مولایمان حسین بن على (ع) است که مى‌توان به گونه مطلوبى از آن بهره‌برداری عملى نمود. به‌ویژه آنکه وى امام معصوم و واجب‌الاطاعه است که همه‌چیز او (جز آنچه دلیل قطعى بر اختصاصش به امام معصوم قائم باشد) براى ما اسوه و سند و دستور است. چنانچه دو موضوع یادشده به یکدیگر ضمیمه‌شده و یکجا از آن بحث شود به‌گونه‌ای سود خواهد داشت و چنانچه از یکدیگر به‌صورت منفک مطرح شوند به‌گونه‌ای دیگر؛ و مى‌توان گفت در صورت دوم نتیجه تصورى و تصدیقى آن مهم‌تر و جامع‌تر اما با طرح نخست نتیجه عملى و عینى آن ارزشمندتر خواهد بود. لذا مناسب است در آغاز به‌صورت جداگانه پیرامون هر یک اشاراتى داشته باشیم.