امام صادق علیه السّلام می فرمایند: “الْعِبَادَهُ مَعَ‏ أَکْلِ‏ الْحَرَامِ کَالْبِنَاءِ عَلَى الرَّمْل‏“[۱]؛ کسی که با لقمه ی حرام عبادت می‌کند، مانند این است که ساختمانی را روی شنزاری بنا کرده باشد“.

پدر، یک رکن تربیت است؛ وقتی پدر لقمه‌ی حرام بخورد، محیط تربیتی فرزند، به صورت غیر مستقیم آسیب می‌بیند. اگر پدر لقمه ی حرام بخورد، بعد ها ممکن است فعل حرام انجام دهد و در عبادات سست شود و چون فرزند هم الگو پذیر است، از پدر خود الگو می‌گیرد.

پدر و مادری که لقمه‌ی حرام می‌خورند، به نطفه، رحم و محلّ رشد فرزند، آسیب می‌رسانند؛ در نتیجه بچّه در یک محیط آلوده رشد می‌کند و در این محیط، کودک ناخود آگاه بی تربیّت می‌شود.

در روایت آمده است که پدر و مادر مسئول تربیت هستند؛ خصوصاً پدر به عنوان مدیر تربیتی. بنده، یا باید خدا را انتخاب کند یا شیطان را و راه سوّمی وجود ندارد. وقتی والدین محیط را نورانی نکنند، محیط ظلمانی می‌شود و رشد کودک در محیط ظلمانی، بر آینده‌ی او تأثیر گذار خواهد بود.

پی نوشت

[۱]_ بحارالأنوار؛ج‏۸۱؛ ص۲۵۸٫