دیدگاه های مختلفی درباره تقدیم و تأخیر شب و روز در قرآن از سوی مفسّران قرآن کریم مطرح شده که به مهم ترین آنها اشاره می شود:

۱ – برخی معتقدند که مقدّم شدن «شب» بر «روز» به جهت آن است که حق تعالى شب را پیش از روز آفرید.[۱]

۲ – عدّه ای نیز برآنند که حرف «واو»، در ذکر «شب» پیش از «روز»، ترتیب را نمی رساند؛ چون خداوند شب را براى راحتی آفرید و روز را براى کار و تلاش در زندگی، چنان که فرمود: «و شب را پوششى (براى شما)، و روز را وسیله‏اى براى زندگى و معاش».[۲]اگر دنیا همیشه شب بود، همه چیز نابود می شد و از آن سو، اگر دنیا همیشه روز و آفتاب بود، همه چیز می سوخت.[۳]

شواهد دیگری در قرآن وجود دارد که این دیدگاه را تأیید می کند؛ مانند:

«یا مَرْیَمُ اقْنُتِی لِرَبِّکِ وَ اسْجُدِی وَ ارْکَعِی مَعَ الرَّاکِعِینَ»؛[۴] دستور تقدّم سجده بر رکوع در این آیه مبارکه دلیل بر ترتیب آنها در نماز مریم (س) نبوده، بلکه مقصود بجا آوردن هر دو عبادت می باشد؛ زیرا عطف با «واو» دلالت بر ترتیب ندارد؛ چنان که اگر به کسى گفته می شود نماز بخوان و خمس بده و روزه بگیر یعنى همه این دستورات را بجا آور و اطاعت کن.[۵]

نتیجه این که، حرف «واو» دلالت بر ترتیب ندارد، مگر این که قرینه ای وجود داشته باشد.[۶]

برای آگاهی بیشتر به کتاب های تفسیری زیر مراجعه نمایید:

أ. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۷، ص ۹۰ و ۹۱.

ب. حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج ۱۳، ص ۳۸۰.

ج. طوسى، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، ج ۸، ص ۴۵۹ و ۴۶۰.

د. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۸، ص ۳۸۵ و ۳۸۶.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ابوالفتوح رازى، حسین بن على، ‏روض الجنان و روح الجنان فى تفسیرالقرآن‏، تحقیق: یاحقى، دکتر محمد جعفر و ناصح، دکتر محمد مهدى، ج ۲، ص ۲۷۰، ‏بنیاد پژوهش هاى اسلامى آستان قدس رضوى‏، مشهد، ۱۴۰۸ق.

[۲]. «وَ جَعَلْنَا اللَّیْلَ لِباساً وَ جَعَلْنَا النَّهارَ مَعاشاً»، نبأ، ۱۰ و ۱۱.

[۳]. ‏روض الجنان و روح الجنان فى تفسیرالقرآن‏، ج ۲، ص ۲۷۰ و ۲۷۱.

[۴] . آل عمران، ۴۳:«اى مریم! (به شکرانه این نعمت) براى پروردگار خود، خضوع کن و سجده بجا آور! و با رکوع‏کنندگان، رکوع کن!».

[۵] . داور پناه، ابوالفضل، انوار العرفان فى تفسیر القرآن، ج ۵، ص ۳۸۰ و ۴۵۳، انتشارات صدر، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۵ش.

[۶] . مانند: آیه شریفه «فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِی الْمَضاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ» (نساء، ۳۴)، که این راه‏هاى علاج با حرف «واو» به یکدیگر عطف شده، و حرف واو دلالتى بر ترتیب ندارد، ولى از معناى آیه مى‏دانیم که بین این سه علاج ترتیب هست. (طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۳۴۵،‏ دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق).