[پس از ذکر روایتی در مورد نماز می‌فرماید:] این روایات برای اطمینان خردمند به این‌که: تشریع نماز برای امری بزرگ است، کافی است. و آن، عبارت است از: حقیقت معراج مؤمن و برابر با احوال روز قیامت…
و بنده چون این را فهمید، باید که امر نماز را تا نهایت کوشش، بزرگ بدارد؛ و برای کامل کردنش با همه‌ی توانائی‌اش آماده شود؛ و در آن به راستی به خداوند پناه ببرد؛ و به ناتوانی و کوتاهی و تقصیر خود و نیازمندی‌اش به عنایت او یقین کند! چون خدای متعال بر آنچه بخواهد به احسان بر او، یا عدل به او، توانا است. اگر آنچه سزاوار راستی و اخلاص است از او بازخواست کرد، محرومش کرده او نمازش را رد می‌کند! و اگر به احسان و رحمتش مهربانی کرد، عملش –اگرچه اندک و ناقص باشد- می‌پذیرد؛ و پاداش بزرگی به او عطا می‌کند!
و اگر خداوند از دلش پناه بردن و التجاء صادقانه را بیابد، او را با توفیق و تأییدش اکرام نموده و در رساندن به مقصودش یاری می‌کند!…
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۵۷
پاسخ دهید