از کرامات مرحوم حاج عبدالکریم حایرى، این است که زمانى رودخانه ى قم در اثر سیل طغیان کرده و آب تا لبه ى پل على خانى رسیده بود، به گونه اى که عدّه اى از روى پل با آب رودخانه وضو مى ساختند، و لذا براى جلوگیرى از نفوذ آب تمام فرش هاى مسجد امام را جمع نمودند. مرحوم حاج شیخ روى پل رفت و مقدارى تربت( تربت مزار سیّد الشّهدا ـ علیه السلام ـ ) در دست گرفت و چیزى بر آن خواند و در آب انداخت، از همان وقت به تدریج آب پایین آمد و بعد از چند ساعت، چند متر آب پایین رفت.
ما نه ایمان اهل ایمان را داریم و نه یقین اهل یقین را. گویا در مشکلات آمریکا و شوروى ما را نجات خواهند داد که به آن ها پناه مى بریم و اعتماد مى کنیم، آن ها سگ و گرگى هستند که از ترس یکدیگر خواب آسوده ندارند. بزرگان ما مقامات عالیه ى علمى را دارا بودند و در مقام عمل نیز چه عبادت هایى، چه نمازهایى داشتند. با خود مى گویم: با این که آن ها را دیدى، باز چرا این جورى؟! آن ها آن گونه خوب، و تو این گونه خراب؟!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید