سایه‌ی رحمت 

گشت عیان سایه‌سارِ رحمت داور^[۱]

منظر هستی گرفت جلوه‌ی دیگر

کون و مکان شد ز نغمه‌های بم و زیر

محفل شوق و سرور و عیش، سراسر

می‌گسلد لحظه لحظه عقد ثریّا

تا به نثار آورد لئالی^[۲] و گوهر

توده‌ی غبرا^[۳] کشیده پایه‌ی عزّت

از ملکوت و فراز عرش، فراتر

عکس جمال جمیل طلعت سبحان

با قلم و لوح نور گشت مصوّر

شمسه‌ی عفّت، قوام عصمت هستی

کرد جهان را به نور ذات، منوّر

بحر ولا را یگانه لؤلؤ لالا

عرش عُلا را شُکوه و زینت و زیور

طیّبه و طاهره، زکیّه، نفیسه

بر جلوات جلال، مُظهر و مَظهر

فاطمه، مرآت ذات پاک^[۴] خداوند

مادر پُر افتخار شَبّر و شُبّر^[۵]

سایه‌ی عصمت فکنده بر سر مریم

مایه‌ی فخر و شرف به ساره و هاجر

گر نه چنان ذات حق، یگانه و یکتاست

کیست که با او شود به رتبه برابر؟

گر نه شفاعت کند به روز مکافات

نیست کسی را دمی خلاص ز کیفر

آتش دوزخ ز التهاب بیفتد

چون بگذارد قدم به عرصه‌ی محشر

نیست به محشر، پیمبری که نگوید

دست من و دامن حبیبه‌ی داور

لوح و قلم راست نور از لمعانش^[۶]

جود و کرم راست دستِ خالق اکبر

فاطمه، آن پاکْ گوهری که ز نسلش

زبده‌ی خلقت، مقدّر است و مقرّر

پیک سروش است این قصیده، «براتی»!

تا برسانی به گوش خلق، مکرّر

آذر ۱۳۶۸ ^[۷]

^[۱]. برات بهشت، ص ۶۳ ـ ۶۴؛ ۲۳ بیت که در این جا با حذف شش بیت آمده است.

^[۲]. ج لؤلؤ.

^[۳]. مؤنّث اغبر، زمین (گردآلود و خاکی رنگ).

^[۴]. در مأخذ، عبارت «ذات ذات» آمده که گویا خطای چاپی باشد.

^[۵]. یادآور شویم که شبّر (به فتح شین)، اسم مبارک حضرت امام حسن۷ و «شُبیر» نام مبارک حضرت امام حسین۷ در تورات است؛ البتّه «شبّر» (به ضمّ شین) را برای هر دو بزرگوار ضبط کرده‌اند؛ پس مصراع بالا صحیح سروده شده است.

^[۶]. لمعان: درخشیدن، روشن شدن، پرتو، درخشش.

^[۷]. ماه و سال سرودن قصیده است.