هنگامی که انسان در عظمت مسأله‌ی آخرت و بهشت و دوزخ اندیشید، و لذّت انواع نعمت‌های بهشتی و نشاط و شادی و کرامتش را، و حسرت از محروم ماندن از آن‌ها و سپس رنج انواع عذاب‌های آخرت و وقوع آن‌ها بر نفسش را تصوّر کرد، نظیر فکری که در لذّت‌ها و دردهای مورد انتظار دنیایی می‌کند، بی‌تردید اثری می‌گذارد که توبه‌اش را راستین می‌کند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۴