ارائه و تبیین آموزه ‏هاى عمیق شیعه که ریشه در کتاب و
سنّت دارند، نیازمند بسترى مناسب است که تحقق آن در ارتباط
مستقیم با همسویى یا عدم همسویى عناصر اثرگذار تاریخى یا همان
اجزاء سیاسى، اجتماعى، فرهنگى و اقتصادى است. تأمّلى بر تأثیر این
عناصر بر روند ارائه اجمالى ـ تفصیلى دستگاه معرفتى شیعه و تبیین آن
در دوره‏هاى مختلف حضور امامان، بدون پیدایش تغییر در مبانى آن،
مهر تأیید مى‏نهد.

نوشته پیش رو تلاش دارد تا نظریه فوق را به صورت تطبیقى در مورد
آموزه امامت، بر اساس روایات اهل‏بیت علیهم‏السلام ارائه نماید که در آن،
ضمن پاسخ به چرایى برخى پدیده‏هاى تاریخى معرفتى، چگونگى روند
مذکور را پیش از دوران غیبت آن‏چنانکه منظومه معرفتى
اهل‏بیت علیهم‏السلام در نهان دارد، نشان دهد.