حضرت سیّد الشّهداء (ع) [ این مصیبت‌ها را قبول نمود و نفس شریفش را برای شیعیانش فدا کرد، تا آنان را از عذاب دردناک نجات بخشد و فرزندان و عزیزانش را یتیم کرد و راضی به اسیری حرمش و زنانش و زینبش و سکینه‌اش (س) و ذبح ]حضرت علیّ[ اصغر و ]حضرت علیّ[ اکبر و برادران و عترتش شد، تا آنان را از گمراهی و پیروی گمراه‌کنندگان نابود شونده‌ی نابود کننده بیرون بیاورد تا با آتش ]جهنّم[ عذاب نشده و از گناهان بزرگ نجات یابند.
آن تشنگی عظیم را تحمّل نمود تا شیعیانش را از تشنگی روز قیامت با ]شراب[ رحیق مختوم سیراب کند.
پس به حکم صفات کریمه –از وفاداری و همدردی- واجب است که شیعیانش نیز مبذول کنند به او (ص) آنچه را که او برای آنان بذل نمود؛ و جانشان را فدای او کنند، چنانچه او جانش را فدایشان نمود.
]تازه[ اگر این کار را بکنند، حقّ مواسات و همدردی را به جای نیاورده‌اند؛ زیرا نفس شریف او با نفوس مقایسه نمی‌شود؛ چون آن به منزله‌ی نفس نبیّ بزرگوار است که علّت ایجاد جهانیان و آقای همه‌ی خلائق از انبیاء و مرسلین و فرشتگان مقرّب است و او حبیب الله و محبوب حبیب الله است.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۳۸
پاسخ دهید