اگر پدر و مادر با کمک هم‌دیگر به تربیت دینی فرزندان بپردازند، کار تهسیل می‌شود؛ امّا اگر پدر همراهی نکند دوحالت به وجود می‌آید:

الف. مخالفت کردن با تربیت دینی

اوّلین حالت این است که پدر مخالف با تربیت دینی بچّه‌ها باشد؛ در این مورد به مادران توصیه می‌شود که در تربیت فرزندان چراغ خاموش حرکت کنند و سعی کند نقش پدر را در حوزه‌های تربیتی کم‌رنگ کنند.

ب. همراهی نکردن با تربیت دینی

دوّمین حالت این است که پدر به دلیل مشغله‌ها و کارهایی که بیرون از منزل دارد، هزینه‌ای برای این کار صرف نمی‌کند.  مادرها در این دسته می‌توانند نقش خوبی را در تربیت دینی فرزندان ایفاء کنند؛ چراکه مادر مربّی فرزندان است و مرّبی نقش موثری در تربیت دارد؛ امّا به شرط آن‌که دانش تربیتی را بیاموزند و برای تحقق آن وقت بگذارند.