سبب غیبت امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى فرجه الشّریف ـ خود ما هستیم زیرا دستمان به او نمى  رسد، وگرنه اگر در میان ما بیاید و ظاهر و حاضر شود چه کسى او را مى کُشد؟! آیا جنّیان آن حضرت را مى  کشند، یا قاتل او انسان است؟! ما از پیش در طول تاریخ ائمّه ـ علیهم السلام ـ، امتحان خود را پس داده ایم که آیا از امام تحفّظ، و اطاعت مى کنیم، و یا این که او را به قتل مى رسانیم؟! انحطاط و پستى انسان به حدّى است که قوم حضرت صالح ـ علیه  السّلام ـ ناقه ى صالح را با این که وسیله ى ارتزاق و نعمت آن  ها بود، پى کردند، چنان که قرآن کریم درباه ى آن مى فرماید: «لهَا شِرْبٌ وَ لَکُمْ شِرْبُ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ»⁽سوره ى شعراء، آیه ى ۱۵۵٫⁾ یعنى، یک روز آب سهم شما باشد و روز دیگر سهم آن. آن ناقه، یک روز آب چاه را مى  خورد و در عوض به آن  ها شیر مى داد! بنابراین، همان گونه که ممکن است عُقلا خزینه و انبار نعمت خود را نابود کنند، هم چنان که ناقه ى صالح را کشتند، امکان دارد که ما انسان  هاى عاقل(!) نیز امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ را که تمام خیرات از او است و از ناقه  ى صالح بالاتر و پر فیض  تر است براى اغراض شخصیّه  ى خود به قتل برسانیم!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد