علم اخلاق یک بخش نظرى دارد که با مطالعه و درس و بحث تأمین مىشود و یک بخش عملى که به هدایت و راهنمایى معلم اخلاق وابسته است. اگر انسان هر چه را مىداند عمل کند، اولاً، اثر مثبت این اعمال ظهور مییابد؛ و ثانیا، ذات اقدس اله آنچه را نمىداند به وى مىآموزد. اهلبیت (علیهمالسلام)فرمودند: «مَنْ عَمِلَ بِما عَلِمَ وَرَّثَهُ اللّه عِلْمَ ما لَمْ یَعْلَمْ».[۱]

اگر عمل به دنبال علم باشد، علم افزون بر ماندگارى، شکوفایى نیز مىیابد. اگر انسان بکوشد واجبات را انجام دهد، مستحبات را در حدى که ملالت نیاورد به انجام رساند، محرمات را ترک کند، از مکروهات در حد توان دورى جوید و کلاً در کارهایش افراط و تفریط را کنار بگذارد، بسیار مؤثر است.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی


[۱] – الخرائجوالجرائح، ج ۳، ص ۱۰۵۸٫