بنیان‏گذارى امپراتورى عثمانى توسط ترکان مهاجر در آسیاى صغیر، رویدادى برجسته و جالب توجّه در جهان اسلام به شمار مى‏رود. سیاست استادانه عثمانیان در مقابله با قدرت‏هاى پیرامون و ترکیب اقوام گوناگون با نژادها و زبان‏هاى مختلف در نظر اول شگفت به نظر مى‏رسید، اما در دراز مدّت امپراتورى آنان را ناتوان ساخت. پس از قرن دهم هجرى (شانزدهم میلادى) این امپراتورى در سراشیبى زوال افتاد، اگرچه سقوط نهایى بسیار دیر روى داد. نگارنده این مقاله بر آن است نشان دهد اگرچه دوره سلیمان قانونى، باشکوه مى ‏نمود، اما با خود عوامل تلاشى و زوال را به همراه داشت. از نظر پژوهش‏گر، سلیمان مى ‏خواست با راهکارهایى داخلى بر جهانى که تغییر خویش را شروع کرده بود، پیروز شود. او در دورانى تعیین کننده در جهان، سیاست‏هایى نامناسب در پیش گرفت، سیاست‏ هایى که در دراز مدت باعث سقوط امپراتورى عثمانى گردید.