محبّت، عشق، اقتضای وحدت دارد. اصلاً  ‌محب و محبوب نمی‌تواند دو تا باشد. لذا عاشق سعی می‌کند خود را فدا کند، نباشد. می‌خواهد خود را در او ذوب کند، می‌خواهد در محبوب ذوب شود. کسی که محبّت خدا دارد، ذوب در خدا است. اگر ذوب در خدا است، صفات خدا در وجود او موج می‌زند. کرم دارد، عفو دارد، مغفرت دارد، ستاریّت دارد، رزق می‌دهد. خدا رزّاق است، کسی که خدا را دوست دارد نمی‌تواند زکات ندهد، نمی‌تواند نسبت به فقرا بی‌توجّه باشد. خدا پناه بی‌پناهان است. آدمی که ضعیف می‌بیند ولی به ضعیف کمک نمی‌کند، به مظلوم کمک نمی‌کند، این صفت الهی در وجود او نیست، هیچ چیزی ندارد.