سیّد بن طاووس با سند خود از امام باقر (ع) چنین روایت می‌کند:

پدرم امام زین العابدین (ع) پس از شهادت پدرش حسین بن علی (ع)، منزگاه خود را از پشم قرار داده و در بادیه ساکن شده بود و سال‌ها آن‌جا ماند، چون دوست نداشت با مردم معاشرت و همنشینی داشته باشد. از بادیه و جایی که اقامت داشت به عراق و زیارت پدر و جدّش می‌رفت و کسی متوجّه نمی‌شد.

قال السّیّد بن طاووس:

أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، قَالَ: أَخْبَرَنَا الْحَسَنُ بْنُ یُوسُفَ بْنِ عَمِیرَهَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ الْجُعْفِیِّ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) قَالَ: کَانَ أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) قَدِ اتَّخَذَ مَنْزِلَهُ مِنْ بَعْدِ مَقْتَلِ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) بَیْتاً مِنْ شَعْرٍ وَ أَقَامَ بِالْبَادِیَهِ فَلَبِثَ بِهَا عِدَّهَ سِنِینَ کَرَاهِیَهً لِمُخَالَطَتِهِ النَّاسَ وَ مُلَابَسَتِهِمْ وَ کَانَ یصیر [یَسِیرُ] مِنَ الْبَادِیَهِ بِمَقَامِهِ بِهَا إِلَى الْعِرَاقِ زَائِراً لِأَبِیهِ وَ جَدِّهِ (ع) وَ لَا یُشْعِرُ بِذَلِکَ مِنْ فِعْلِهِ…[۱]

[۱]– اقبال الاعمال: ۷۰٫