وقتی پدر و مادرها از روش تکرار برای انجام وظایف استفاده کنند، ممکن است ناخود آگاه بچّه ها به این روش عادت کنند؛ یعنی همیشه برای انجام دادن وظایف، منتظر تکرار هستند؛ لذا در این نوجوانان اوّل باید اراده تقویت شود و این اراده را باید والدین تقویت کنند؛ به این صورت که دیگر وظایف فرزند را تکرار نکنند و بگذارند که خودش تصمیم به انجام آنها بگیرد.

در این زمینه چند مثال می زنیم:

۱ – اگر پدر و مادر می‌خواهند نوجوان اتاقش را مرتّب کند، نباید مدام به او تذکّر بدهند؛ بلکه باید به او بفهمانند که این اتاق مال تو است و باید بدون آن که کسی به تو تذکّر دهد، آن را تمیز کنی. شاید در روزهای اوّل این اتاق کثیف و نامرتّب بماند، ولی با گذشت زمان نوجوان به این نتیجه می رسد که باید خودش آنجا را مرتّب کند.

۲ – نمونه ی بعدی انجام ندادن تکالیف است. در این باره به والدین توصیه می کنیم که کاری به انجام دادن تکالیف بچّه ها نداشته باشند؛ درست است که بچّه اُفت تحصیلی می کند ولی این کار باعث می شود که نوجوان خود را پیدا کند؛ البته در اینجا مادر باید به مدرسه اطلاع رسانی کند و به آنها بگوید که من دیگر تکالیف فرزندم را پیگیری نمی‌کنم؛ شما اگر خواستید، می توانید او را مواخذه کنید و حتماً این کار را انجام دهید.

۳ – پدر و مادر ها باید توجّه داشته باشند که در یک سرّی از موارد نمی توان از این روش استفاده کرد؛ چراکه ممکن است در بلند مدّت نتیجه دهد که خیلی دیر است؛ مانند مسواک زدن. در اینجا والدین باید خواسته ی خود را برای فرزند تعیین کنند و از او راه حل بخواهند؛ مثلاً بگویند: ما دیگر نمی خواهیم به تو بگوییم که مسواک بزن؛ آیا خودت برنامه ای برای مسواک زدن داری؟! اگر او برنامه اش را بیان کرد، او را تشویق کنند و به او بگویند: حال اگر احیاناً مسواک نزدی، ما چه برخوردی با تو داشته باشیم؟! در اینجا ما به والدین توصیه می کنیم که از تنبیه های تربیتی استفاده کنند.