در قاموس قرآن کریم و فرهنگ متعالی و نجات بخش اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السّلام)، پیروزی بر دشمن از راه ظلم و ستم، حیله و نیرنگ محکوم است؛ چنان‌که در یکی از جنگ‌های عصر حکومت حضرت علی (علیه السّلام)، منافقان و دشمنان آن حضرت درون یک جنگل پنهان شدند. شخصی پیشنهاد آتش زدن جنگل را داد، حضرت علی (علیه السّلام) برای اجتناب از ظلم و ستم فرمود: «لا أطلب النصر بالجور».[۱]

حضرت مسلم نیز تربیت یافته‌ی مکتب اسلام و اهل بیت (علیهم السّلام) است؛ از این رو هنگامی که هانی و شریک بن اعور مریض شدند و قرار شد ابن زیاد به عیادت آنان برود، شریک به مسلم گفت: وقتی او  آمد، او را به قتل رسانیده، بر دار الاماره جلوس کن! امّا میزبان مسلم (یعنی هانی بن عروه) با این پیشنهاد مخالفت کرد. ابن زیاد آمد و نشست و پس از قدری گفت و گو، بلند شد و رفت. نظیر همین سؤال را شریک از مسلم پرسید، او فرمود: به جهت دو خصلت ابن زیاد را نکشتم: یکی به دلیل عدم رضایت هانی بن عروه که گفت نمی‌خواهم خون او در خانه‌ی من ریخته شود و دیگر این‌که از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) روایت شده که فرمود:

«إِنَّ الْإِیمَانَ قَیَّدَ الْفَتْکَ لَا یَفتَک المِؤمِن»؛^[۲] «ایمان به فتک (یورش بردن، حمله ناگهانی، ترور) قید و بند زده است و مؤمن نباید مورد حمله قرار گیرد». هانی گفت: آری! اگر او را کشته بودی، فردی فاسق، فاجر و کافری حیله‌گر را کشته بودی؛ ولی من راضی نشدم و کراهت داشتم که خون او در خانه‌ی من ریخته شود.[۳]

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی ویژه محرم؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: گروه مؤلفان

[۱]. مقتل ابی مخنف.

[۲]. وقعه الطف، ص ۱۱۴٫

[۳]. ابو جعفر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج ۴، ص ۲۷۱٫