تشیع به مثابه همزاد اسلام، به وسیله شماری از صحابه و تابعین به مصر راه یافت؛ اما نفوذ و قدرت مخالفان شیعه، چالش مهمی در راه پیشرفت آن بود. قیام مسلمانان مصر بر ضد عثمان بن عفان، که به قتل او انجامید، از جمله فرصت هایی بود تا تشیع در آن سرزمین خود را نشان دهد و امام علی (ع)، پس از به دست گرفتن خلافت اسلامی، والیان خود را در آنجا مستقر کند.
این نوشتار در پی آن است که نشان دهد، این حوادث نشانگر گسترش تشیع در مصر نبود. ریشه های نفوذ مخالفان شیعه و طرف داران «عثمانی ـ اموی»، که بر تبلیغات گسترده و قدرت نظامی متکی بود، در مصر عمیق تر بود؛ به گونه ای که شیعه در مصر، پس از تشکیل دولت اول اموی، تا مدت ها در درون خانه ها محصور شد و به خاموشی گرایید.
نگاشته پیش رو درصدد بررسی چگونگی پا گرفتن تشیع در مصر و علل افول آن در نیم قرن اول پس از فتح اسلامی است. نقد و بررسی متون تاریخی و برخی از نظرات پژوهشگران معاصر و تفسیر اسناد تاریخی بر اساس منابع موجود کتابخانه ای، رویکرد این مقاله برای یافتن پاسخ هایی به پرسش اصلی این نوشتار است.