مؤمن باید وسیله‌ی راحتی و آرامش مؤمن دیگر باشد. وقتی با همین جویی که می‌کنید از تو نسبت به دیگران سلب آرامش شد، در واقع ضرر آن به خود شما برمی‌گردد. –هر چه کنی به خود کنی- می‌خواستی به دیگری آسیب بزنی، ولی نفهمیدی که به خود آسیب می‌زنی.

یکی از جهت اعتبار وحدت و عقوبتی است که خدای متعال برای جامعه‌ی اسلامی خواسته است «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا»[۱] نکند از همدیگر جدا شوید، نکند با هم نباشید، نکند همدیگر را رها کنید، نکند گسستی در مجموعه‌ی شما پیش بیاید و از همدیگر فاصله پیدا کنید. قرآن کریم این هشدارها را داده است.

اوّلاً وقتی ما یک عضوی را فاسد جلوه می‌دهیم، عضوی از مجموعه‌ی خودمان را بی‌خاصیّت کردیم و نفع آن به عضو دیگر برنمی‌گردد. دوم این‌که عمل، عکس العمل دارد. وقتی شما علیه کسی عیبی را مطرح می‌کنید، او هم بیکار نمی‌نشیند، به او می‌رسد، او هم برای تو عیب پیدا می‌کند و این عیب را مطرح می‌کند؛ تو می‌خواستی او را خراب کنی، ولی نتیجه این می‌شود که خودت هم خراب می‌شوی.

همه‌ی اعمال آدم عکس العمل دارد. یکی عکس العمل باطنی است، هر گناهی که انسان انجام می‌دهد یک عیبی، یک لکه‌ای، یک غده‌ای، یک لمزه‌ی آتشی، یک گودالی در جان خودش به وجود می‌آید. هر گناهی این‌طور است. گناه خطرناک است، آن هم حقّ النّاس. آدم تصوّر می‌کند که به او ضربه زد، چاه برای خودت کنی، چاه جهنّم خود را عمیق کردی.

[۱]– سوره‌ی آل عمران، آیه ۱۰۳٫