قَالَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنینَ (ع): لَا یُلْقَى الْمُؤْمِنُ حَسُوداً وَ لَا حَقُوداً وَ لَا بَخِیلًا.

ترجمه: «مؤمن حقیقی را هرگز حسود و صاحب حقد و کینه و بخل و لئامت نخواهی یافت.»

شرح: آن‌که اهل ایمان است، از صفت حسد با مردم مبرّا است؛ زیرا می‌داند هر که هر چه نعمت نصیب او شده، از مال و جاه و علم و سایر نعمت‌ها، همه به تقدیر خدای متعال نصیبش گردیده؛ و حسد او اعتراض بر خداست. و مؤمن هرگز اعتراض بر خداوند ندارد. و نیز مؤمن دلش جای محبّت خداست؛ هرگز حقد و کینه کس را در دل نگیرد. و به جای کینه، اگر از کسی آزار دیده، درباره‌ی او محبّت و دعای خیر می‌کند و مغفرت از خدا می‌طلبد.

و نیز مؤمن که می‌داند اگر به کسی احسان کند، خدای پاداش آن احسان را در دو عالم بهتر از آن عطا می‌کند؛ و علاوه مال و متاع دنیا را چیزی حقیر و ناقابل می‌داند، هرگز بخل نخواهد ورزید. پس مؤمن دارای مقابل این اوصاف است. مؤمن خیرخواه و مهربان به خلق است و سخیُّ الطبع و غنیُّ النفس و بلندهمّت است.

خلاصه: آن که ایمان به خدا دارد، تمام صفات ناپسند از او دور و جمیع صفات پسندیده، در او ظهور دارد؛ مگر آن‌که ضعیف الایمان باشد؛ و الّا ایمان کامل به خدا، انسان را متخلّق به اخلاق الله و متّصف به صفات الله می‌گرداند. رَزَقَنَا اللَّهُ وَ إِیَّاکُمْ.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، صص ۱۲۰-۱۲۱