در دوران اوج گیرى نهضت هاى فکرى و سیاسى در تاریخ صدر اسلام و به خصوص دوران انتقال قدرت از بنى ‏امیه به بنى ‏عباس یکى از فرقه‏ هاى تأثیرگذار در تاریخ این دوره – که معمولاً با نام «خوارج» شناخته مى‏شود – توانست در برخى از نقاط حاشیه‏اى یا دور دست جهان اسلام گوش هایى شنوا و دلهایى پذیرا براى اندیشه‏ هاى خود به دست آورد. یکى از این سرزمین‏ها افریقاى شمالى بود که در آن، خوارج عرب و موالى خارجى مذهب توانستند بخشى از بربرها را با خود همراه سازند و پس از گذار از سه مرحله: دعوت‏گرى، انجام شورش‏ هاى مقطعى و گستراندن دامنه شورش ‏ها حکومت‏ هایى براى خود به وجود آورند.