طریحی نقل کرده است:
آه و افسوس بر عبّاس! آن‌گاه که با قلبی سوزان به فرات نزدیک شد،
خواست آب بنوشد، به خودش خطاب کرد: وای بر سرور و سالار تشنه کام!
از نوشیدن چشم پوشید و لب تر نکرد، یا خواست بنوشد ولی تشنگی برادر و برادرانش را یاد آورد.
آه بر عبّاس! آن‌گاه که از هر سو او را احاطه کردند،
او را در میان گرفتند و تنهایش یافتند و مشکی آب را که برای زنان حرم می‌برد، پاره کردند.
با نیزه‌ها و شمشیرها بر او فرود آوردند و او را نقش میدان کردند.
دیگر ضربتی بر سرش وارد ساخت. حسین (ع) به سرعت خود را به او رساند و برادرش را دید که با حادثه دست به گریبان است. گریست و فرمود: پاداش الهی بر تو که با تمام نیرو از برادرت دفاع کردی.
برادرم! حقّ برادری را ادا کردی و به وصال حوریان بهشتی رسیدی
ای اوّلین شهیدان! ای پسر مرتضی! درود خدا هر لحظه بر تو باد!
به خدا سوگند! این داغی است که هرگز فراموش نخواهم کرد، مگر آن‌گاه که مرا کفن کنند.
نقل الطّریحیّ:
لهفی علی العبّاس لّما أن دنی نحو الفرات بقلبه الحرّان.
فأراد شرب الماء و قال بنفسه وا لهفتاه للسّیّد الظمآن
عاف الشّراب و لم یبل أو امّه وجد الوجد أخیه و الإخوان
لهفی علی العبّاس إذ حاطوا به من کل فجّ أقبلوا و مکان
حاطوا به و استفردوه و خرقوا قرباً ملأها قاصد النّسوان
ثاروا علیه بطعنهم و بضربهم و بطعنهم أردوه فی المیدان
فعلاه رجس فاجر بحسامه قطع الیمین بمشرفیّ و یمانی
و هواه آخر ضربه فی رأسه حتّی رماه بحوبه الجولانی
فأتی الحسین إلیه و هو مسارع فرآی أخاه مکابد الحدثان
فبکی و قال جزیت خیراً من أخ واسی أخاه بشدّه و هوان
أدّیت حقّاً للأُخوّه یا أخی وحضیت وصل الحور و الولدان
یا أوّل الشّهداء یا بن المرتضی صلّی علیک الله کلّ اوان
و الله تلک مصیبه لم أنسها إلّا إذا أدرجت فی الأکفان[۱]
[۱]– المنتخب: ۳۰۷٫
پاسخ دهید