فصل اول : معنای شفاعت در این فصل شفاعت از نظر لغوی و اصطلاحی و اقسام آن بررسی و در انتها بحثی پیرامون فلسفه شفاعت خواهد آمد .شفاعت از نظر لغوی به معنی جفت در مقابل فرد است. و از نظر اصطلاحی درخواست گذشتن از گناهان و جرمهای بعضی از گناهکاران از خداوند متعال است. برای شفاعت اقسامی ذکر کرده اند که عبارتند از: ۱- شفاعت تکوینی ۲-شفاعت رهبری ۳-شفاعت مغفرت ۴- شفاعت به معنی گواهی بر اعمال فلسفه شفاعت این است که شفاعت عاملی است برای اصلاح افراد جامعه و روزنه امیدی برای اینکه افراد به تجدید نظر در خود بپردازد و خطاهای گذشته خود را جبران کنند، و در نتیجه جامعه اسلامی و انسانی اصلاح شود. در فصل ۲ شفاعت را در آیات قرآنی مورد ملاحظه قرار داده ، ابتدا آیاتی که به ظاهر، نفی شفاعت از آنها به مشام می رسد، بررسی و سپس آیات مثبت شفاعت با توجه به تفاسیری که علما کرده اند مورد تحقیق قرار گرفته است. در فصل ۳ شرایط شفاعت کنندگان بیان شده است و توضیح داده شده که کسانی قادر به شفاعتند، که خدا از دینشان راضی باشد، گواهی به حق بدهند و خدا به آنها اذن داده باشد و نیز کسانی از شفاعت بهره مند می شوند که با شفعاء سنخیتی ، که همان رابطه ایمانی باشد، داشته باشند. و گفته شده که چه کسانی از شفاعت محرومند(ستمگران – کافران – مشرکان – ناصبی ها و دشمنان اهل بیت …) از جمله محرومین از شفاعتند. و اشاره شد که شفاعت در آئینهای دیگر هم به نوعی مطرح است هر چند شفاعت صحیح همان است که قرآن معرفی می کند، که عقلا و حکما، نیز آنرا تایید و تصدیق می کنند. در فصل ۴ شفاعت در کلام معصومین به روایت اهل سنت و شیعیان مورد پژوهش قرار گرفته و احادیث نیز به طریق هر مذهب جداگانه بیان گردیده است. و در فصل پنجم ایرادات و اشکالات وارده بر شفاعت و پاسخ آنها مطرح شد و در تمام موارد سعی شده که نظر دانشمندان علوم قرآنی و حدیث، با توجه به تفاسیر مختلفی که از اهل سنت و شیعه رسیده است، مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد، در خاتمه یک نتیجه گیری کلی از مباحث گذشته فهرست وار به عمل آمده است. باشد که این گام اندک مورد قبول خدا واقع شود و ما را توفیق دهد که با شافعان واقعی سنخیت و تناسب داشته باشیم.