امّا گناهی که کیفیت بالاتری دارد، مثل بی‌ادبی در برابر مقدّسات، کسی به امام جسارت کند، به پیغمبر صلّی الله علیه و آله و سلّم جسارت کند، کسی به خون شهدا جسارت کند، به مقدّسات توهین کند، «ثُمَّ کانَ عاقِبَهَ الَّذینَ أَساؤُا السُّواى‏»،[۱] «سوای» مونّث «أسْوَء» است، «أسْوَء» یعنی بدترین. گاهی گناه، سوء است، گاهی أسْوَء است، گاهی سیّئه است، گاهی «سوئا» است، گناه بدترین. مثلاً یک آدم با جایگاه بالا که از طریق شهدا به پست و مقام و موقعیت رسیده است، همه‌ی امکانات را دارد، اگر کفران نعمت کند، مقابل خطّ شهدا، خطّ ولایت توهین کند، اگر یک بار هم توهین کند، این چندین بار نیست، گناه، زیاد نیست که بشماریم که کجا چه کرد و کجا چه کرد.

جناب جعفر کذّاب –به اعتبار این‌که فرزند و برادر امام است- آدم دروغگو که نیست که هزاران دروغ گفته باشد، امّا چرا به او کذّاب می‌گویند؟ برای این‌که دروغی که گفته است بسیار مهم است. او امامت را انکار کرده است. این یک دروغ است امّا همین یک دروغ او را کذّاب کرده است. بعضی از گناهان از نظر کیفیت یک طور هستند، همان یک گناه، آدم را از نظر امام زمان عجّل الله فرجه می‌اندازد، از چشم خدا می‌اندازد و آدم دیگر هدایت نمی‌شود.

[۱]– سوره‌ی روم، آیه ۱۰٫