«شب زفاف» یعنى شبى که عروس را به خانه داماد مى برند (شب عروسى) و اوّلین شبى است که دختر و پسر، زن و شوهر نامیده شده، در محیطى جدا از خانواده پدرى، خانواده جدیدى تشکیل مى دهند.

«حجله» نیز اتاق مزیّن و آراسته اى براى عروس و داماد است که شب اوّل را در آن به سر مى برند. در حقیقت حجله، مکان سرآغاز یک زندگى جدید و تحوّل مهم و شگرف در زندگى مشترک است.

انتخاب کلمه زفاف به معناى «سرعت» براى اوّلین شب تشکیل خانواده و زندگى زناشویى به این علّت است که عروس و داماد و بستگان آنان همه تمایل به شتاب و سرعت براى این کار خیر دارند و تمایل دارند هر چه سریع تر کانون گرم زندگى زوجین تشکیل گردد. شب زفاف، برنامه و زمانى براى سرعت گرفتن است.[۱]

شب زفاف از شب هاى به یاد ماندنى، با اهمیت و لذّتبخش براى همسران است. در این شب مى باید به نکاتى درباره مسایل معنوى، بهداشتى، توجّه داشت. در این قسمت به نمونه هایى از این نکات اشاره مى شود:

۱ – یاد و نام خدا

استعانت از خداوند و یاد خالق متعال در هر کارى نیکو و انرژى آفرین است. هنگام همبستر شدن نیز طلب یارى از خداوند و توکل به او، بسیار زیبا خواهد بود. حضرت على علیه السلام مى فرمایند: «هرگاه کسى از شما خواست با همسرش آمیزش کند، به نام خدا و به یارى خدا شروع کند و بگوید: خداوندا! شیطان را از من و فرزندانى که به من عنایت مى کنى، دور کن».[۲]

امام باقر علیه السلام در بیان آداب حجله مى فرماید: «وقتى به حجله وارد شدى و نزد عروس رفتى، دست بر پیشانى او بگیر و دعا کن و بگو: خدایا! من، این خانم را از تو به امانت گرفتم و با سخنان تو او را حلال نمودنم. پس، اگر فرزندى از او متولد شد، او را مبارک و با تقوا و از شیعیان محمد صلى الله علیه و آله و آلش قرار ده و در او براى شیطان نصیبى قرار مده».[۳]

۲ – با وضو بودن

انسان با وضو احساس نشاط و آرامش مى کند. از امام رضا علیه السلام درباره وضو سوثل شد، حضرت فرمودند: «وضو باعث از بین رفتن کسالت و زدودن خواب آلودگى و پاک ساختن دل براى حضور در براى خداى متعال مى شود».[۴]

امام علیه السلام در این حدیث، به ابعاد جسمى و روحى وضو، یعنى نظافت، پاکى، آمادگى روح، کسب نشاط و پدید آوردن زمینه معنوى، اشاره مى کند. همه این امور در آمیزش جنسى مطلوب بوده و رابطه را معنوى، باصفا و نورانى مى کند به ویژه در شب زفاف با وضو بودن به آرامش و نشاط معنوى پسر و دختر بیشتر کمک مى کند و اطمینان آنان را براى شروع زندگى مشترک پاک و با ایمان بیشتر مى کند.

۳ – شستشوى پاى عروس

حضرت پیامبر صلى الله علیه و آله فرمودند: «یا على علیه السلام، چون عروس وارد خانه تو شود، پاهاى او را بشوى. اگر چنین کنى، خداوند هفتاد هزار نوع فقر را از خانه تو دور مى کند و هفتاد برکت را در آن داخل مى کند و هفتاد رحمت بر تو نازل مى کند».[۵]

چه بسا چنین رفتار خاطره بسیار خوشایندى از علاقه شوهر به خانمش نشان دهد و آرامش و نشاط و اعتماد را در او دو چندان کند، بدیهى است رضایت مندى عروس در شروع زندگى مشترک، آرامش و همراهى او را در تأمین نظر داماد را بیشتر فراهم مى سازد و لذت زندگى به طور تصاعدى اوج مى گیرد.

۴ – نماز و دعا

از امام باقر علیه السلام فرموده اند: «چون عروس را به نزد تو آوردند، بگو وضو بگیرید و هرکدام دو رکعت نماز بخوانید و سپس حمد الهى را به جا آورید و بر محمد صلى الله علیه و آله صلوات بفرستید و دعا کنید و حاجات خود را از خدا بخواهید. همچنین این دعا را بخوانید: خدایا روزى ام کن و دوستى و رضاى او را و خشنود دار مرا بدان، کانوان خانوادگى و لذّت ما خوش دار؛ زیرا تو حلال را دوست دارى و از حرام ناخشنودى».[۶]

۵ – رو به قبله و پشت به قبله نبودن

یکى از توصیه هاى معنوى در رابطه با آمیزش این است، رو به قبله و پشت به قبله، آمیزش کردن، مکروه است و ناپسند مى باشد. امام صادق علیه السلامفرمودند: «پیامبر نهى فرموده از آمیزش در حالى که زن و شوهر پشت به قبله یا رو به قبله باشند».[۷] (کف پا و فرق سر رو به قبله نباشد).

۶ – تمیزى و خوشبویى

تمیزى و نظافت و خوشبویى در شب زفاف از اهمیت چند برابر برخوردار است. زیرا عروس و داماد اولین تجربه جنسى را با همدیگر برقرار مى کنند و رضایت مندى آنان خاطره انگیز خواهد بود.

۷ – بغل کردن و هم آغوشى

وقتى زن و شوهر همدیگر را بغل کرده و تماس بدنى پیدا مى کنند، علاوه بر اینکه احساس الفت و دوستى بیشترى مى نمایند، تحریک جنسى نیز مى شوند. این موضوع براى زنان از اهمیت بیشترى برخوردار است. زیرا خانم ها عاطفى ترند و نیاز به محبوب بودن در آنان بیشتر است.

۸ – ابراز محبت و علاقه

زن و شوهر علاوه بر اینکه در تمام حالات زندگى مى باید به همدیگر اظهار علاقه و محبت داشته باشند و این جزء وظایف اخلاقى آنان است. پیامبر صلى الله علیه و آلهفرموده اند: «حق مرد بر همسرش این است که به خانه اش پایبند باشد، با او مهربانى کند و محبت بورزد و نسبت به او دل سوز باشد».[۸]

همچنین فرمودند: «من اتخذ زوجاً فلیکرمها»؛ «هرکس همسرى برگزید، باید احترامش کند».

و یا فرمود: «قول الرجل للمرأه انّى احبک لا یذهب من قلبها ابداً»؛ «این گفته مرد به زنش که «دوستت دارم» هرگز از قلب زن بیرون نمى رود».[۹]

وقتى زن یا مرد با جملاتى همچون، دوستت دارم، خوشگل من، عزیز من و… مواجه مى شود، علاوه بر اینکه تحریک جنسى مى شود، علاقه اش به همسر زیاد شده و با رضایت کامل پذیرایى جنسى مى نماید. برخى از مردان از اظهار محبت کلامى خوددارى مى کنند!! و استدلالشان این است: معلومه که من دوستش دارم! و یا «لوس مى شه»! اینها بدانند اشتباه مى کنند. بلکه باید محبت و علاقه را به زبان هم جارى کرد تا خیال خانمتان آسوده شود و رضایت قلبى پیدا کند.

مردى به امام باقر علیه السلام عرض کرد: من این شخص را دوست دارم. امام علیه السلام فرمود: «پس به او اعلام کن؛ چراکه این کار، مودّت و دوستى را پایدارتر مى کند و براى الفت و دوستى بهتر است».[۱۰]

۹ – شوخى کردن

شوخى ابزارى است که مى توان از آن در راستاى رفع تنش و اضطراب بهره جست. همین طور از شوخى مى توان براى ایجاد سرور و شادى استفاده نمود. زن و شوهر وقتى در کنار هم آرمیده اند مى توانند با شوخى هاى لطیف و تحریک کننده، فضاى ارتباطى را تلطیف کنند و از این طریق به نشاط و شادمانى خود بیفزایند.

۱۰ – آمادگى جنسى

به طور معمول میل جنسى در مرد فعال است و به آسانى واکنش نشان مى دهد و به راحتى برانگیخته مى شود. اما زنان نیازمند تحریک طولانى، عاطفى و صمیمى هستند. به طور کلى زنان مرحله معاشقه و پیشنوازى جنسى را ترجیح مى دهند و بعد از فزونى یافتن تحریکات جنسى و فراهم شدن زمینه هایى، آمادگى آمیزش را اعلام مى کنند. لذا مردان مى باید از عشق بازى، نوازش، اظهار علاقه و هر روشى که باعث تحریک زن مى شود بهره برند و هم خودشان لذت برده و هم همسران خود را شادکام نمایند.

پیامبر گرامى اسلام حضرت محمد صلى الله علیه و آله در این باره مى فرمایند: «سه چیز از جفا است: یکى اینکه با فردى همراه شوى و اسم و رسم او را نپرسى؛ دیگر اینکه به طعامى دعوت شوى و قبول نکنى…. سوم اینکه بدون آماده سازى همسرت با او آمیزش کنى».[۱۱]

همچنین فرمودند: «هر بازى و لهوى باطل و بیهوده است مگر در سه چیز که در این سه چیز پسندیده و حق است؛ تربیت اسب، تیراندازى و ملاعبه و بازى با همسر (در موقع آمیزش)».[۱۲]

نقاط حساسى و تحریک شونده زنان و مردان، متفاوت است. در مردان حساس ترین موضع تحریکى، آلت و سینه ها هستند. همین طور دست کشیدن به پشت مرد یعنى ناحیه ستون فقرات، در تحریک جنسى مرد موثر است. در زنان، نقاط تحریکى زیادى وجود دارد و همه بدن زن تحریک پذیر است ولى برخى نقاط مثل سینه، کلیتوریس (قسمت فوقانى واژن) لب ها، لاله گوش، گردن و… از حساسیت بیشتر و تحریک پذیرى، بیشترى برخوردار است. اگر چنانچه مردان قبل از آمیزش، با لمس کردن و دست ورزى نقاط حساس، زنان را براى ارتباط جنسى آماده کنند بسیار مطلوب خواهد بود و کام جویى به اوج خودش مى رسد. در آموزه هاى دینى به تحریک جسمانى توجه شده و به آن توصیه گردیده است.

امام رضا علیه السلام فرموده اند: «با همسرت آمیزش نکن، مگر اینکه با او بازى زیادى کنى و سینه هایش را مالش دهى، وقتى این کار را کردى شهوت بر او غالب مى شود (تحریک مى شود)… وقتى شهوت غلبه کرد از صورت و چشمانش مشخص مى گردد، در این صورت به تو میل پیدا مى کند همانطور که تو میل و رغبت دارى».[۱۳] در این روایت علاوه بر لزوم تحریک جسمانى زن به زمان غلبه شهوت و آمادگى جنسى، اشاره شده است.

۱۱ – شتاب نکردن

روابط جنسى بسیار پیچیده و دقیق است و نمى توان آن را فقط محدود به ارضاى شهوانى و جسمى نمود. یکى از مسایلى که در روابط جنسى مهم است آمادگى روانى است. میزان آمادگى روانى بستگى به تجربیات، اطلاعات، مطالعات و مهارت هاى ارتباطى دارد. اگر چنانچه قبل از آمیزش، آمادگى روانى مهیا نگردد، اثر منفى شدیدى روى همسر خواهد داشت. لذا در آمیزش نباید شتاب کرد و مى باید با حوصله و آرامش، زن را براى آمیزش جنسى آماده نمود. خانمها به روابط عاطفى بیشتر اهمیت مى دهند تا روابط جنسى، علاوه بر اینکه مدت زمانى که براى تحریک جنسى آنان لازم است، حداقل ۱۵ تا ۲۰ دقیقه مى باشد. مردان نباید در آمیزش عجله داشته باشند و هرگز نباید با این کار، لذت کامیابى و کامجویى را کاهش دهند. در شب زفاف اگر چنانچه آمادگى عاطفى ایجاد نگردد، بهتر است، ارتباط جنسى به شب هاى بعد موکول شود.

در آموزه هاى دینى نیز اهمیت زیادى به کیفیت آمیزش با همسر داده شده و به مردان توصیه گردید تا از عجله بپرهیزند و با زنان خود ملاعبه و بازى داشته باشند.

امام صادق علیه السلام مى فرمایند: «وقتى خواستید با همسرتان آمیزش کنید مانند پرندگان به صورت عجله اى با آنان درنیامیزید بلکه با حوصله و ملاعبه باشد و با درنگ و پاییدن انجام شود».[۱۴]

حضرت على علیه السلام نیز فرمودند: «هرگاه کسى خواست با همسرش آمیزش کند، نباید عجله داشته باشد؛ زیرا زنان را قبل از آمیزش، نیازها و کارهایى است!!»[۱۵]

۱۲ – پرهیز از آمیزش عریان

در آموزه هاى اخلاقى اسلام از آمیزش کردن در حالى که زن و شوهر هر دو به طور کامل لخت هستند، نهى شده است. ممکن است این امر به دلیل رعایت حیا و همچنین به دلیل این باشد که انسان ها در حالت لختى جذابیت زیادى ندارند بلکه وقتى لباسى بر تن دارند، زیباتر به نظر مى آیند. البته ممکن است دلایل و علل دیگرى داشته باشد. امام صادق علیه السلام مى فرمایند: «وقتى زن و شوهر میخواهند آمیزش جنسى داشته باشند کاملاً لخت نشوند (حداقل لباس جزئى داشته باشند) اگر این کار را بکنند ملائکه از آنان دور مى شود».[۱۶]

۱۳ – نگاه نکردن به آلت جنسى

در رابطه با نگاه کردن مرد به آلت جنسى زن در حال آمیزش، روایات متعددى وجود دارد. برخى از آنها به مرد اجازه داده به آلت جنسى زن نگاه کند و برخى نیز نهى نموده است. در مجموع ممکن است، نگاه کردن به ظاهر آلت زنان اشکال نداشته باشد اما نگاه کردن به داخل آلت و فرج زنان نهى شده است. در این نهى شدن نکته تربیتى و روانشناختى وجود دارد و آن این که داخل فرج زنان جذابیتى نداشته و باعث نفرت مرد از زن مى گردد، لذا براى اینکه علاقه مندى مرد به زنش کم نشود، توصیه شده به داخل فرج زن نگاه نکند.

حضرت على علیه السلام در این زمینه مى فرمایند: «احدى از شما نبایستى به داخل عورت همسرش بنگرد؛ چه بسا چیزى ببیند که او را خوشایند نباشد و البتّه موجب کورى فرزند نیز مى شود».[۱۷]

۱۴ – گفتگو نکردن در حال آمیزش

در آموزه هاى دینى و اخلاقى توصیه هاى زیادى به معاشقه و ملاعبه و اظهار محبت به همسر شده که مردان مى باید در قبل از آمیزش آن را رعایت نمایند تا همسران تحریک شده و آماده ارتباط جنسى بشوند.[۱۸] اما در آموزه هاى اخلاقى و دینى از صحبت کردن در موقع مجامعت (آمیزش واقعى) نهى شده و آن را مکروه و ناپسند دانسته اند؛ به طورى که در برخى روایات به وجود آمدن برخى اختلال ها در کودکان را به این گفتگو نسبت داده اند.

امام صادق علیه السلام مى فرمایند: «بپرهیزید از صحبت کردن با همسر در موقع آمیزش و دخول».[۱۹]

پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله نیز از گفتگوى زیاد در موقع مجامعت نهى فرمودند.[۲۰]

نتیجه اینکه گرچه گفتگو و اظهار علاقه و عشق به همسر به صورت کلامى و غیرکلامى، قبل از آمیزش واقعى، مورد تأکید است ولى از گفتگوى زیاد در موقع آمیزش نهى شده و ناپسند شمرده شده است. البته نام خدا و ذکر خدا نهى نشده و توصیه گردیده است.

گرچه حکمت و فلسفه این نهى ها و توصیه هاى براى ما مشخص نیست ولى ممکن است به دلیل این باشد که زن و شوهر در موقع آمیزش مى باید کاملاً آرامش داشته باشند و ممکن است گفتگوى زیاد از آرامش آنان بکاهد و البته ممکن است دلایل دیگرى وجود داشته باشد.

۱۵ – رها نکردن همسر بعد از آمیزش

معمولاً پس از پایان آمیزش تمایل زن نسبت به مرد همچنان ادامه دارد و این به دلیل طولانى بودن ارگاسم و نیاز شدید به محبت است. در این موقع مردان باید این نیاز را با ادامه عشقبازى و اظهار علاقه، تأمین کنند. اگر مردها بعد از آمیزش و ارگاسم، زن را رها کنند، این تصور براى خانم ها پیش مى آید که مردان فقط به فکر خواسته ها و امیال خود هستند و با چنین پیش فرضى ناخوشایندى در نوبت هاى بعدى همراهى لازم را انجام نخواهند داد. در حالى که اگر شوهر بعد از آمیزش نیز رو به سوى همسر داشته باشد و به نشانه محبت او را در آغوش داشته باشد و حتى از او تشکر کند و بعد از چند دقیقه اگر خواست جهت استراحت حالت خواب خود را تغییر دهد اشکالى ندارد و خاطره خوش این ابراز محبت براى نوبت هاى بعدى آمیزش بسیار موثر خواهد بود.

نکته پایانى، در مورد مسائل جنسى تجربیات ناخوشایند جنسى برخى زن و شوهرها ممکن است براى جوان ها هراس ایجاد کند و در برخى از موارد تنفّر از مسائل زناشویى را به دنبال داشته باشد. بنابراین خوب است اطلاعات مناسب و شناخت صحیحى نسبت به آن به وجود آید.

در اولین تجربه جنسى به طور معمول نوعى درد ممکن است پیش آید، البته براى تحمل این نوع درد، بهترین کار آمادگى عاطفى و توجه به شور و نشاط شروع زندگى مشترک است. این عشق و علاقه سبب مى شود تا دختر به مرحله ارگاسم یا نزدیک آن برسد و درد یا خیلى کم شود یا قابل تحمل گردد.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:علی احمد پناهی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – محسن ماجراجو، نیازها و روابط جنسى و زناشویى، ص ۱۷۷٫

[۲] – «اذا جامع احدکم فلیقل بسم الله و بالله اللهم جنبى الشیطان و جنب الشیطان و جنب الشیطان ما رزقتنى»؛ کلینى، کافى، ج ۵، ص ۵۰۳٫

[۳] – «اللَّهُمَّ بَاَمانَتِکَ اَخَذْتُها وَ بِکَلِماتِکَ اسْتَحْلَلْتُها فَاِنْ قَضَیتَ لِى مِنْها وَلَداً فَاجْعَلْهُ مُبارَکاً تَقِیاً مِنْ شیعَهِ آلِ مُحَمّدٍ وَ لا تَجْعَلْ لِلشَّیطانِ فِیهِ شِرْکَاً وَ لا نَصِیباً»؛ (کلینى، کافى، ج۵، ص ۵۰۰٫

[۴] – محمد رى شهرى، میزان الحکمه، ج۱۴، ح۲۱۹۱۲٫

[۵] – محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج۱۰، ص۲۸۰٫

[۶] – «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِى إِلْفَهَا وَ وُدَّهَا وَ رِضَاهَا وَ أَرْضِنِى بِهَا وَ اجْمَعْ بَیْنَنَا بِأَحْسَنِ اجْتِمَاعٍ وَ آنَسِ…»؛ الحر العاملى، وسایل الشیعه، ج ۷، باب ۸۱٫

[۷] – الحر العاملى، وسائل الشیعه، ج۲۰، ص۱۳۸٫

[۸] – مستدرک الوسایل، ج۱۴، ص۲۴۴٫

[۹] – کلینى، کافى، ج۵، ص۵۶۹٫

[۱۰] – «فاعلمه فانّه ابقى للمودّه و خیرٌ فى الاُلفه؛ الحر العاملى، وسایل الشیعه، ج۱۲، ص۵۴٫

[۱۱] – همان، ص۱۱۹٫

[۱۲] – «کل لهو الموثن باطل الاّ فى ثلاث: فى تأدیبه الفرس، و رمیه عن القوس و ملاعبه امرأته فانّهنّ حقّ»؛ همان.

[۱۳] – مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۲۲۱٫

[۱۴] – الحر العاملى، وسایل الشیعه، ج۲۰، ص۱۱۷٫

[۱۵] – «إذا اراد أحدکُمْ أنْ یأتى زوجته فلا یعجلها فإنَّ للنساءِ حوائج»؛ (همان، ص۱۱۸).

[۱۶] – الحر العاملى، وسائل الشیعه، ج۲۰، ص۱۲۰٫

[۱۷] – الحر العاملى، وسائل الشیعه، ص۱۱۰، ح ۲۵۲۰۲٫

[۱۸] – همان، ص۱۱۸٫

[۱۹] – «اتّقوا الکلام عند ملتقى الختانین فانّه یورث الخرس»؛ همان، ص۱۲۳٫

[۲۰] – قال الصادق علیه السلام: «نهى رسول الله صلى الله علیه و آله أن یکثر الکلام عند المجامعه»؛ همان.