شبـی کـه صـبـح شهادت، در انتظـار تـو بـود        

جــــــهان ، مسـخّـر روح  بـزرگــوار تـو بـود

لهیـب تشنـگی ات، روح دشت را می سوخت       

فـــــرات مـوج زنـان گـرچـه در کـنـار تو بود

به رزم، قـصـد فـنـای جهـان گـرت می بود       

نـه آسمـــان ، نـه زمیـن، مـردِ کـار زار تو بود

اگـر شـجـاعـت و ایــثـار، جــاودانـی شــد         

ز خـــون  پـاکِ دلـیــران جـان نـثـارتـو بـود

بــه جـای مـانـد اگـر نـامـی ازجـوانــمـردی        

ز پـــای مــردی  یـــاران نـــام دار تــو بـود

بـه پـیـشـواز اجـل آن چـنان کـمـر بـستـی          

که مـرگ، مضطرب ازطفل شیـرخوار تو بود

شُـکـوه نـام بـلنـد تـو، جـاودان بـاقـی اسـت         

که ســـــربـلـنـدی و آزادگـی، شـعـار تـو بـود

بـه روی دست تـــو پـَرپـَر شد از خدنگ ستم           

گـلــــی کـه از چـمـن حُسن، یـادگـار تـو بود

اگـر چه گـلشنت ای بـاغبـــان به غـارت رفت         

خــــــزانِ بــاغِ تـو، آغــازِ نـوبــهـارِ تـو بــود

درخـت عــدل و مـــروّت کـه آبـیــاری شـد        

رهـــیــــن منّـت شـمـشـیـر آبــدار تــو بـــود

به جــز دل تـو که بود از وصـال، خـرّم و شاد              

 جـهان و هر چه در او بود، سـوگـوار تـو بـود

بــه غـیـرِ داغ محـبـّت بـه دل نـبــود تــو را               

اگــرچـه سـیـنـه ی هـر لالـه داغـدار تـو بــود

ز کـاروان تـو خـاکـستـری به جـا ی نـمـانـد               

هـنــــــوز دیـده یـثـرب در انـتـظـار تـو بـو

شاعر: ذبیح الله صاحب کار(سهی)