بیشتر آیات قرآن کریم بدون آن که به حادثه خاصى مربوط باشند، نازل شده اند؛ یعنى شأن نزول خاصّى ندارند؛ مانند دسته ای از آیات مربوط به مبدأ، معاد، جزئیات عالم پس از مرگ، ولى پاره‏اى دیگر داراى سبب یا شأن نزول هستند.[۱]

دو آیه پایانی سوره «حجر» نیز به تنهایی شأن نزولی ندارد، اما ناظر به آیات قبل این سوره اند که گروهی از قریش پیامبر اکرم (ص) را مسخره کردند؛ [۲] و خداوند برای تسلّی خاطر به پیامبر (ص) می فرماید:   « ما شرّ استهزاکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد؛ همان ها که معبود دیگرى با خدا قرار دادند امّا بزودى مى‏ فهمند! ما مى ‏دانیم سینه ‏ات از آنچه آنها مى ‏گویند تنگ مى ‏شود (و تو را سخت ناراحت مى‏کنند). (براى دفع ناراحتى آنان) پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده کنندگان باش! و پروردگارت را عبادت کن تا یقین [مرگ‏] تو فرا رسد». [۳]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱] . ر.ک: نمایه «جایگاه شأن نزول در تفسیر قرآن»، سؤال ۲۶۰۷ (سایت: ۳۱۳۲) .

[۲] . طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج ۶، ص ۵۳۳ و ۵۳۴ انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۲ ش.

[۳] . حجر، ۹۵ – ۹۹.