بیست و سومین آیه از سوره شوری، آیه «مودت» یا «قربی» نام دارد. در مورد تفسیر آیه مودت بین شیعیان و اهل سنت اختلاف فراوانی وجود دارد. شیعیان این آیه را در شأن گروه خاصی از اهلبیت پیامبر گرامی اسلام| دانسته و مودت اهلبیت را به عنوان اجر رسالت بر همه مسلمانان واجب می دانند؛ ولی اهل سنت علاوه بر اختلافی که با شیعیان دارند، در تعیین مصداق آیه نیز اختلاف نظر داشته، اقوال مختلف را در این زمینه بیان کرده اند. بیشتر مفسران اهل سنت، قریش را مصداق «القربی» در این آیه می دانند و تعدادی از آنان که کم نیستند، با استناد به روایات فراوانی، مصداق این آیه را اهلبیت^ دانسته اند؛ البته جالب این جا است که هر دو گروه، مودت اهلبیت را واجب می دانند. بنابراین، مودت اهلبیت، واقعیتی انکارناپذیر است. این پژوهش، یک مقدمه و پنج بخش دارد: بخش اول در سه فصل به ساماندهی پژوهش، ضرورت و هدف تحقیق، تبیین موضوع، پیشینه پژوهش، مفاهیم کلیدی آیه (قربی، اهلبیت، عترت، اجر، الا و حسنه) و آشنایی با سوره شوری و آیه مودت پرداخته است. بخش دوم در سه فصل، جایگاه اهلبیت در نگرش مکتب اهلبیت، مصداق قربی، وجوب مودت اهلبیت، عصمت، امامت و روایات مکتب اهلبیت را مورد بررسی قرار داده است. بخش سوم، نگرش اهل سنت را در مورد آیه مودت بیان کرده است. بخش چهارم، شبهات برخی از اهل سنت را مورد نقد و بررسی قرار داده است. بخش پنجم به ویژگی های دوست داران اهلبیت، آثار محبت و مودت اهلبیت و بغض آن ها اختصاص دارد.