سلام باد به روح «بُریر»! ابن خُضیر
که دوست‌دار «شبَر» بود و جان نثار «شُبیر»
 
شجاع و زاهد و آزاد، «سیدالقُرّاء»
حیات او همه خیر و ممات او همه خیر
 
بیان او، شب عاشور با حسین این بود
که آشنای تو سر ناورد فرو برِ غیر
 
به کربلا، عظمت‌های روح عاشورا
ظهور کرد گهی از «بریر» و گه ز «زهیر»
 
به مکّه آمد و بر قبله‌گاهِ دل پیوست
که جز در اوج ولایت نبود او را سیر
 
بلا چو دایره زد گِرد زاده‌ی زهرا
ز بعد «حُر»، کمر از بهر جنگ بست «بریر»
 
لوای سبز شفاعت، خدا به دستش داد
حسین بوسه به وجه خدا پرستش داد

شاعر: سیدرضا مویّد(موید)