سخاوت، نه تنها احسان به فقیران و مستمندان است؛ بلکه ملکه‌ی سخاوت به حقیقت قوّه‌ای است از آثار علُوّ نفس و بلندی همّت که لازمه‌اش آن است که انسان از جان و مال به راه خدا و احسان به خلق، خودداری نکند؛ و در آنچه خیر و صلاح مقام انسانی است، به امر حق و رأی عقل کامل، مال و جان را به آسانی بذل تواند کرد؛ بلکه از احسان، هر گونه احسانی به خلق جهان، لذّت برد؛ و به میل شوق و رغبت قلبی به خلق احسان کند.

و عالی‌ترین مرتبه‌ی سخاوت، إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ است که ایثار باشد یعنی با وجود احتیاج خود به چیزی، آن را برای خدا به خلق عطا کند. وَفَّقَنَا اللَّهُ تَعالَی.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۴