قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) الْعِلْمُ حَیَاهٌ و الْجَْهلُ مَوْتٌ.
ترجمه: «علم، زنده‌ی اَبد شدن و جهل، مرگ دائم یافتن است.»
آب حیات که در ظلمات است، کنایه از علم است که در نفس، پنهان است. کسی زنده‌ی ابد نشود، جز به علم و حکمت و معرفت الهی.
…نفس در مثَل آیینه‌ای است، با هر که مقابل شود، از اخلاق و آثار او نقش می‌گیرد. هر که خواهد نقش الهی و رنگ صبغه الله پیدا کند -که بزرگ‌ترین سعادت است- باید با رجال الهی نشیند و با سخنان و نصایح آنان انس گیرد، تا به آن سعادت بزرگ نائل شود. و البتّه مسلّم کلّ است که علی (ع)، بزرگ‌ترین رجال الهی است. بر شما باد به مطالعه‌ی علوم و کلمات و عمل به آیات و دلالات آن بزرگوار، تا نقش او در نفوس قدسی شما پدید آید! صلواتُ الله علیه و علی آله المعصومین که آن بزرگوار، پند و اندرز و تعلیمات آسمانی‌اش که عالمی را پر از نور علم و معرفت نموده، همه از قلب مطهّر اوست؛ و هر وصف کمالی ذکر فرموده، مصداق اعلی و اتمّ آن وصف را خویش دارا بوده… پس اُنس و مطالعه و مذاکره‌ی گفتار حکمت آثار و کلمات قصارش، انسان را به کمال انسانیت و اعلی رتبه‌ی حکمت و سعادت ابد می‌رساند.
و بی‌شک از هر کتاب حکمت و هر دفتر علم و معرفت، حکمتش کامل‌تر است؛ و از هر سخن، کلامش فصیح و بلیغ‌تر و بلندی مطالب و علوّ قدر سخنش، افزون است.
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۲۷
پاسخ دهید