آیا با توجه به سوره فرقان آیه ۶۸، زنا با شرک برابری می کند؟

پاسخ اجمالی

در این آیه شریفه می خوانیم: «و کسانى که معبود دیگرى را با خداوند نمی خوانند و انسانى را که خداوند خونش را حرام شمرده، جز به حق نمی کشند و زنا نمی کنند و هر کس چنین کند، مجازات سختى خواهد دید».
با توجه به آیات قبل از آیه ۶۸ فرقان؛ قرآن کریم در این آیه شریفه به چند ویژگی «عباد الرحمن» می پردازد:
۱٫ توحید خالص؛ آنها از هر گونه شرک و دوگانه و یا چندگانه پرستى دور هستند. نور توحید سراسر قلب آنها و زندگى فردى و اجتماعیشان را روشن ساخته و تیرگى و ظلمت شرک از آسمان فکر و روح آنها به کلى کنار و رخت بر بسته است.
۲٫ پاکى آنها از آلودگى به خون بی گناهان؛ از آیه فوق به خوبى استفاده می شود که تمام نفوس انسانى در اصل محترم اند و ریختن خون آنها ممنوع است، مگر عواملى پیش آید که این احترام ذاتى را تحت الشعاع قرار دهد و مجوّز ریختن خون گردد.
۳٫ دامان عفتشان هرگز آلوده نمی شود و زنا نمی کنند. آنها بر سر دو راهى کفر و ایمان، ایمان را انتخاب می کنند، و بر سر دو راهى امنیت و ناامنى جان ها، امنیت را، و بر سر دو راهى پاکى و آلودگى، پاکى را، آنها محیطى خالى از هر گونه شرک و ناامنى و بی عفتى و ناپاکى با تلاش و کوشش خود فراهم می سازند.[۱]
درباره این که گناه «شرک» با دو گناه «قتل نفس» و «زنا» برابری می کند یا نه؛ باید گفت:
از بعضى از روایات استفاده می شود که این سه گناه از نظر ترتیب اهمیت به همین صورت که در آیه آمده اند، می باشد.
ابن مسعود از پیامبر گرامى اسلام(ص) چنین نقل می کند: از پیامبر پرسیدم:
«کدام گناه از همه گناهان بزرگ تر است؟» فرمود: «این که براى خدا شبیهى قرار دهى، در حالی که او تو را آفرید».
گفتم بعد از آن کدام گناه؟
فرمود: «این که فرزند خود را از ترس این که مبادا با تو هم غذا شود به قتل برسانى».
باز عرض کردم بعد از آن کدام گناه؟
فرمود: «این که به همسر همسایه ات خیانت کنى» در این هنگام خداوند تصدیق سخن پیامبر(ص) را در این آیه نازل کرد: «وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ …».[۲]
البته شاید مراد، تطبیق آیه بر این مورد باشد، نه این که بخواهد بگوید شأن نزول آیه در خصوص این مورد است.[۳]
اگرچه در این آیه شریفه و حدیث بالا، به سه گناه بزرگ اشاره شده است، اما به معنای این نیست که این سه گناه در یک مرتبه و درجه اند  و آثار دنیوی و عذاب اخروی آنها یکسان است؛ زیرا «شرک»، به تعبیر قرآن، ظلمی بزرگ است: «إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ»؛[۴] از این رو؛ هیچ گاه قتل نفس و زنا با این که از گناهان کبیره هستند، نمی توانند در مرتبه و درجه شرک باشند و با آن برابری نمایند.

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ر. ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۱۵، ص: ۲۴۰ – ۲۴۱،  قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۱۵، ص ۱۵۶ – ۱۵۷، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۲]. ابن أبی جمهور، محمد بن زین الدین، عوالی اللئالی العزیزیه فی الأحادیث الدینیه، ج ‏۳، ص ۵۴۶، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، ۱۴۰۵ق؛ نسائی، أحمد بن شعیب، السنن الصغرى، ج ۷، ص ۸۹، حلب، مکتب المطبوعات الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق؛ قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج، المسند الصحیح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله(صحیح مسلم)، ج ۱، ص ۹۰، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، بی تا.

[۳]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۵، ص ۲۴۷٫

[۴]. لقمان، ۱۳٫