خداوند دین خود را در قالب «وحی قرآنی» و «وحی بیانی» بر بشر عرضه داشت. سهم عظیمی از وحی بیاناتی به صورت «آموزه های خاص دینی» تنها در اختیار وارثان علم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم؛ یعنی اهل بیت علیهم السلام قرار گرفت که موضوع بخش مهمی از آن، قرآن و تفسیر آن است. از این رو در کنار بهره گیری از «ثقل اکبر» نیاز مراجعه با «ثقل اصغر» یعنی ائمه علیهم السلام در مقام حاملان پیام الهی و شارحان کلام وی، امری ضروری و اجتناب ناپذیر می نماید.