مخفی نباشد که شرمگین نبودن ما از بدی حال و زشتی اعمال‌مان در این دنیا، و شرمساری‌مان در روز قیامت، به جهت عللی است که برای اندیشمند پنهان نیست:
اوّل: جهل از جهات بسیار، به نعمت‌های بی‌شمار خداوند.
دوم: جهل به تمام بدی‌ها و کارهای زشت‌مان و نیز درجه‌ی زشتی‌شان.
سوم: که عمده هم هست، سستی ایمان به مراحل و حقایق دین از علم به خدا و فرشتگانش و پیامران و فرستادگان و کتب و شریعت‌های او است.
و امّا در روز قیامت که نهان آشکار شده، و بنده نزد پروردگارش حاضر می‌شود، و از جزئیّات همه‌ی نعمت‌های ظاهری و باطنی پرده برداشته شده به گونه‌ای که همه‌ی آن‌ها را دیده و می‌فهمد که همه‌ی آن‌ها از خداوند است، و نیز به [پرده‌برداری] کشف خدائی از تمام جزئیّات بدی‌ها و زشتی‌های اعمال و سیّئات بی‌شمارش پرده به کنار رفته و ایمان به خداوند و فرشتگان او و کتاب‌های آسانی و پیامبرانش مشهود و عیان می‌شود.
آن‌گاه بندگان پرهیزگاری را می‌بیند که در معامله با پروردگارشان به بهترین صورت مراقبت کرده‌اند، بی‌تردید خجل گشته و شرم می‌کند…
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۸۴
پاسخ دهید