فیض کاشانی گفته است:
عمر، گروهی از مکیان آزاد شده دست پیامبر اکرم (ص) را با جمعی از منافقین، جمع کرده سوی خانه‌ی امیر المؤمنین (ع) برد وقتی جماعت رسیدند با در بسته، روبرو شدند و فریاد زند ای علی! بیرون بیا، خلیفه رسول خدا (ص) تو را می‌خواند امّا حضرت در برویشان نگشود. آنان، هیزم جمع کرده و کنار در ریختند، پس آتش آوردند تا در آن، بیاندازند. عمر، فریاد برآورد: به خدا سوگند! اگر در را نگشایید خانه را به آتش می‌کشم. هنگامی که فاطمه (ع)، دانست که آن‌ها خانه‌اش را به آتش می‌کشند، برخاست و در را گشود.
آن گروه، پیش از آن که فاطمه (ع) از ایشان پنهان شود او را کنار زده، وارد خانه شدند. فاطمه (ع) در بین در و دیوار پنهان شد ناگهان بر سر امیر المؤمنین (ع) که در جایگاهش نشسته بود، ریختند و او را در حالی که دستهایش را با پیراهنش بسته بودند از خانه بیرون برده به سوی مسجد می‌کشیدند. فاطمه (ع)، میان آن‌ها و شوهرش قرار گرفت و فرمود: به خدا سوگند! نمی‌گذارم، پسر عمویم را با زور و ستم ببرید وای بر شما! چه زود به خدا و رسولش درباره‌ی ما اهل بیت (ع) خیانت ورزیدید در حالی که پیامبر اکرم (ص) شما را به پیروی از ما و دوستی و تمسک به ما، سفارش نموده است و خدای متعال می‌فرماید: (قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبى)[۱] بگو از شما، پاداشی بر کارم جز دوستی در حق خویشان و بستگانم، نمی‌خواهم.
او می‌افزاید: بیشتر مردم به خاطر فاطمه (ع)، امیر المؤمنان (ع) را رها کردند. عمر به قنفذ دستور داد تا با تازیانه، فاطمه (ع) را بزند، قنفذ او را به تازیانه بست و پشت و پهلوهای آن حضرت را می‌نواخت تا این‌که عمر، او را از این کار بازداشت اثر این تازیانه‌ها در بدن شریف و مبارک آن حضرت مدّت‌ها باقی بود.
ضربات این تازیانه، بیشترین آسیب را بر فاطمه (ع) وارد ساخت و مهم‌ترین عامل وسبب در سقط کودکش شد که: پیش از این،پیامبر اکرم (ص) این کودک را محسن نامیده بود.
آن‌گاه آن‌ها امیر المؤمنین (ع) را به سوی مسجد کشیدند و در پیش روی ابوبکر، نگاهش داشتند فاطمه (ع) در مسجد به آن‌ها پیوست تا حضرت را از دست ایشان برهاند، ولی نتوانست سپس به سوی قبر پد بزرگوارش بازگشت و با حزن و اندوه و شیون کنان در حالی که به پیامبر اکرم (ص) اشاره می‌کرد، فرمود:
جانم زندانی دم و باز دم خویش است ای کاش با دم زدن خود، همراه می‌گشت و رهایی می‌یافت.
پس از تو هیچ خیری در زندگی نیست و من،البته از بیم آن که زندگانی‌ام، دراز و طولانی گردد اشکبارم.
سپس افزود: افسوس و فریاد، ای پدر! حبیب و دوست تو، امین و مؤتمن تو،پدر فرزندانت حسن و حسین (ع)،آن کسی که از کودکی در دامنت پرورش یافت و در هنگام بزرگی برادرت گردید.
دوستدارترین کس تو، محبوب‌ترین یار و یاور تو، نخستین کسی که به تو ایمان آورد و اسلام پذیرفت و نخستین مهاجر به سوی، ای بهترین مردمان! ابوالحسن (ع) را دریاب که اکنون، او را به بند کشیده، طناب کینه در گردنش افکنده‌اند.
او، آن چنان ضجه و شیون کرد که فضا را آکنده از غم و اندوه ساخت او، شیون کنان می‌فرمود: وا محمّداه! واحبیباه! وا اباه! وا ابوالقاسماه!وا احمده!… و پیوسته،پدر خویش را به یاری می‌طلبید و می‌گفت:
وای از کمی یاران!، وای از نبودن فریاد رس! وای از طول رنج و بلا! وای از مصیبت و گرفتاری! وای از بدی روزگار! آن‌گاه، بی‌هوش بر زمین افتاد و مردم با ناله و شیوه او، زار زار گریستند و مسجد را ماتمکده ساختند.
قال الفیض:
ثمّ إنّ عمر جمع جماعه من الطلقاء و المنافقین و أتى بهم إلى منزل أمیر المؤمنین علیه السّلام فوافوا بابه مغلقا؛ فصاحوا به: أخرج یا علیّ، فإنّ خلیفه رسول اللّه یدعوک، فلم یفتح لهم الباب.
فأتوا بحطب فوضعوه على الباب، و جاءوا بالنار لیضرموه، فصاح عمر، و قال: و اللّه، لئن لم تفتحوا لنضرمنّه بالنّار.
فلمّا عرفت فاطمه (ع) أنّهم یحرقون منزلها قامت و فتحت الباب، فدفعوها القوم قبل أن تتوارى عنهم، فاختبت فاطمه (ع) وراء الباب و الحائط، ثمّ إنّهم تواثبوا على أمیر المؤمنین (ع) و هو جالس على فراشه، و اجتمعوا علیه حتّى أخرجوه سحبا من داره ملبّبا بثوبه یجرّونه إلى المسجد فحالت فاطمه بینهم و بین بعلها، و قالت: و اللّه، لا أدعکم تجرّون ابن عمّی ظلماً، ویلکم ما أسرع ما ختم اللّه و رسوله فینا أهل البیت و قد أوصاکم رسول اللّه (ص) باتّباعنا و مودّتنا و التمسّک بنا،
و فَقَالَ اللّه ـ تعالى ـ: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبى»[۲]
قال: فترکه أکثر القوم لأجلها، فأمر عمر قنفذ بن عمر لعنه اللّه أن یضربها بسوطه، فضربها قنفذ بالسّوط على ظهرها و جنبیها إلى أن أنهکها و أثر فی جسمها الشریف، و کان ذلک الضّرب أقوى سبب فی إسقاط جنینها ـ و قد کان رسول اللّه (ص) سمّاه محسناً ـ و جعلوا یقودون أمیر المؤمنین (ع) إلى المسجد حتّى أوقفوه بین یدی أبی‌بکر، ، فلحقته فاطمه (ع) المسجد لتخلّصه، فلم تتمکّن من ذلک، فعدلت إلى قبر أبیها فأشارت إلیه بحزنه و نحیب، و هی تقول:
نفسی على زفراتها محبوسه یا لیتها خرجت مع الزفرات
لا خیر بعدک فی الحیاه و إنّما أبکی مخافه أن تطول حیاتی
ثمّ قالت: ـ وا أسفاه علیک یا أبتاه، و اثکل حبیبک أبوالحسن المؤتمن، و أبو سبطیک الحسن و الحسین، و من ربّیته صغیراً، و واخیته کبیراً، و أجلّ أحبّائک لدیک و أحبّ أصحابک علیک، أوّلهم سبقاً إلى الإسلام، و مهاجره إلیک یا خیر الأنام؛ فها هو یساق فی الأسر کما یقاد البعیر.
ثمّ إنّها أنّت أنّه و قالت: وا محمّداه، وا حبیباه، وا أباه، وا أبا القاسماه، وا أحمداه، وا قلّه ناصراه، وا غوثاه، وا طول کربتاه، وا حزناه، وا مصیبتاه، وا سوء صباحاه ـ و خرّت مغشیّه علیها. فضجّ النّاس بالبکاء و النّحیب، و صار المسجد مأتماً.[۳]
[۱] ـ شوری، ۲۳٫
[۲]ـ شوری ۲۳٫
[۳]ـ علم الیقین فی اصول الدین ۲: ۶۸۶٫
پاسخ دهید