سیّد تاج الدین حسینی گفته است:

فاطمه (ع) در مدّت کوتاه زندگی بعد از پدر، آن‌قدر گریست که اشک چشمانش خشک شد و توانای برای شیون و ناله در بدن وی باقی نماند، مردم مدینه از گریه‌هایش به ستوه آمده بودند از این روی آن حضرت «بیت الاحزان» غم خانه‌ای فراهم آورد و اتاقی به این منظور اختصاص داد.

حضرت فاطمه (ع)، در بیت الاحزان بود تا از دنیا رفت.

قال السیّد تاج الّدین الحسینیّ:

و کانت فی تلک المدّه لاترقأ لها عبره ولا تهدء لها حسره حتّی تأذّی أهل المدینه من کثره بکائها فاتخذت بیتاً للاحزان فکانت فیه إلی أن ماتت (ع).^[۱]

[۱] ـ التتمّه فی تاریخ الأئمّه۴۳، البحار ۴۳: ۱۷۴ ح ۵ مع اختلاف مرّ فی مقتل رسول الله (ص).