مسلم روایت کرده است که:
وقتی آیه‌ی شریفه‌ی (فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ…)[۱] نازل شد. پیامبر اکرم (ص) علی، فاطمه، حسن، حسین (ع) را پیش خود فرا خواند و فرمود: خدایا! اینانف خاندان من هستند، پس از آن، مدّت شش تا نه ماه هر روز هنگام خروج از منزل برای نماز صبح از در خانه ی فاطمه (ع) می‌گذشت و می‌فرمود:
ای اهل بیت محمّد! الصلاه، وآیه‌ی (إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً)[۲] را می‌خواند.
همه‌ی این‌ها موجب شد تا پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، فراق و دوری آن حضرت بر فاطمه (ع) سنگین و دشوار گردد، به ویژه که ارتداد از دین و بازگشت گروهی از مردم به جاهلیّت و آداب و رسوم آن و فراموشی دستاوردهای اسلام و آثار ارزشمند پیامبر اکرم (ص) که با سختی‌ها و مصایب بی‌شماری به دست آمده بود، را مشاهده می‌کرد، و آن بانوی مکرّمه می‌دید که امّت اسلامی، پس از پیامبر اکرم (ص) سیاست‌های الهی را که آن حضرت، ترسیم و اجرا کرده و از طرف خداوند به مردم ابلاغ فرموده بود، رها ساخته‌اند و به سیاست‌های مرتجعانه عربی و ملّی جاهلیت روی آورده‌اند. حضرت فاطمه (ع)، نخستین کسی بود که این انحراف را احساس کرد و در برابرش ایستاد و از حق دفاع نمود.
علاوه، بر این حضرت فاطمه (ع) از سوی جفاکاران و تند خویان قریش و افراد پست، متکبّر و حسود، رنج‌های فراوانی را تحمل کرد و توسط این قشر از جامعه، مورد ظلم و ستم قرار گرفت، آن‌ها حریم او را شکستند! و در حق وی، بی احترامی‌ها روا داشتند!
و روی مسلم:
أَنَه لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهُ: (فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ…)[۳] دَعَا رَسُولُ اللَّهِ عَلِیّاً وَ فَاطِمَهَ وَ حَسَناً وَ حُسَیْناً فَقَالَ: اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِی.[۴]
و کان یمرّ ببیت فاطمه ستّه أشهر[۵] أو سبعه۵ أو ثمانیه ۶ أو تسعه أشهر۷ إذا خرج إلی صّلاه الفجر یقول: الصّلاه یا أهل بیت محمّد (إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً).
کلّ ذلک ممّا أوجب أن یکون فراق رسول الله (ص) ثقیل علی فاطمه (ع) مع ما أحسّت من ارتداد النّاس و عود الجاهلیّه و معالمها و نسیانهم مأثر رسول الله (ص) و مأسیه و شدائده، و من انحراف الأمّه عن سیاستها الإلهیّه الّتی رسّمها النّبیّ (ص) و بلّغها عن الله تعالی إلی سیاسه رجعیّه قومیّه عربیّه، بما أنّها أوّل من أحسّ الانحراف و قامت تعارضها و تدافع عن الحقّ. أضف إلی کلّ هذه ما أصابها من أهل الجفاء و الغلظه من قریش، أصحاب البذخ و الکبر و الحسد و ما تحمّل منهم من الظّلم و الاعتداء و أخذ حقّها و نحله ابیها و نقض حریمها.
فلنورد المأسی الّتی رابها و أحزنها و أبکاها و آذابها فی فصول صلاثه علی ترتیب ما ذکرناه.
[۱] ـ سوره‌ی آل عمران، آیه ۶۱، ای پیامبر! به آن‌ها بگوبیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم و شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را بخوانیم و شما هم زنان خود را، ما نفوس خود را بیاوریم و شما هم نفوس خود را…
[۲] ـ خدا می‌خواهد از شما اهل بیت (ع) رجس و پلیدی را بزداید و شما را پاک و پاکیزه گرداند.
[۳] ـ آل عمران : ۶۱٫
[۴] ـ صحیح مسلم ۲: ۴۴۸، اسد الغابه ۷: ۲۲۲٫
[۵] و ۵ و ۶ و ۷- تاریخ ابن عساکر۱: ۲۷۲، ۲۷۳، ۲۷۴، احادیث ۳۲۰، ۳۲۱، ۳۲۲، اسد الغابه ۷: ۲۲۳، و لیراجع ذل التاریخ۲۷۲، و فی تفسیر البرهان ۳: ۵۰ ذیل آیه۲۰ـ طهفلم یزل یفعل ذلک کل یوم إذا شاهد المدینه حتّی فارق الدّنیا، شواهد التنزیل ۲: ۴۵ ح ۶۶۶، امالی الطّوسیّ: ۲۴۸ ح ۴۳۸، المناقب للخوارزمی:۶۰ ح۲۸ و ۲۹٫
پاسخ دهید