این باب بزرگى است که انسان عرفیّات شرع و عناوین ثانویّه را ملاحظه کند، و چنان نشود که از حقّگویى او، مردم در باطل قرار گیرند.و جایى که مناسب نیست، نگوید و لو اصل مطلب حقّ باشد، به جهت وجود شرایط و مقتضیّات وقت خود دارى کند. شاید « أَخُوکَ دینُکَ، فَاحْتَطْ لِدینِکَ بِما شِئْتَ » ⁽وسائل الشیعه، ج ۲۷، ص ۱۶۷؛ بحار الانوار، ج ۲، ص ۲۵۸٫⁾؛ (دین تو برادر تو است، پس براى دین خود، به هر صورت که امکان  پذیر است، احتیاط کن.) این گونه موارد را هم شامل شود.

رضاخان پهلوى⁽در مسأله  ى کشف حجاب.⁾ از علما خواست که فتوى دهند « وجه و کفّین » مستثنى است و کشف آن دو مانعى ندارد، و علما حاضر نشدند؛ زیرا در زمان کشف حجاب معناى این فتوى کشف همه چیز بود؛ لذا علما حاضر شدند کشته شوند و این فتوى را امضا نکنند.در این گونه ابتلاءات بزرگ به خدا پناه مى  بریم. در دعاى معروف از رسول اکرمـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ نقل شده است: « أَللّهُمَّ! لاتَجْعَلْ مُصیبَتَنا فى دینِنا. »؛ (خداوندا! مصیبت ما را، مصیبت در دین [= تشخیص وظیفه] قرار مده.) فتح الوهاب، ج ۱، ص ۱۰۰؛ مغنى المحتاج، ج ۱، ص ۲۱۸؛ عوالى اللّئالى، ج ۱، ص ۱۵۹؛ سنن النبىّـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ ، ص ۳۶۲؛ سنن ترمذى، ج ۵، ص ۱۸۹ و…

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد