یکم. البته در فرهنگ شیعه اعیاد بزرگى وجود دارد مانند روز تولد چهارده معصوم، عید سعید غدیر خم، عید قربان، عید فطر، مبعث و … همه روزهاى شادمانى و سرور است.

  دوم. اگر ملتزمان به فرهنگ شیعى، سرور و شادمانى خود را به صورت عزادارى علنى نمى کنند، اشکال از فرهنگ نیست؛ بلکه پیروان فرهنگ، این کوتاهى را کرده اند.

  سوّم. در فرهنگ اسلامى، به همان اندازه که به سوگوارى بر اهل بیت (علیهم السلام)  تأکید شده است، به سرور و شادمانى نیز توصیه شده است و حتى در کلمات و جملات گوناگونى، به شادمان کردن دیگران امر شده است. رسول خدا صلى الله علیه و آله به شادمان کردن فرزندان یتیم مؤمن، کودکان و مؤمنان دستور داده اند. آن حضرت در حدیث زیبایى فرموده اند: «کسى که مؤمنى را شادمان کند، مرا شادمان کرده است و هر که مرا شادمان کند، خداوند را شاد کرده است».[۱]

 چهارم. یکى از دلایل غالب بودن عزادارى بر سرور و شادمانى در فرهنگ شیعى، ظلمى است که به اهل بیت (علیهم السلام)  رفته است، ظلمى که نمى توان در تاریخ، برابرى براى آن پیدا نمود. ازاین رو، بدیهى است که در حد ظلم عظیمى که بر امامان معصوم رفته است؛ یاد کرد مظلومیت آنان در قالب سوگوارى، مرثیه و روضه خوانى گسترده تر از شادمانى باشد و در این میان از آنجا که ظلمى که به سیدالشهدا (علیه السلام)  شده، از ظلم هاى دیگر به امامان (علیهم السلام)  برتر و عمیق تر بود، ذکر مصایب آن حضرت بیشتر و فراگیرتر است.

نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها

نویسنده:گروه مؤلفان

[۱] – نگا: منتخب میزان‌الحکمه، ص ۲۴۹٫