سیّد بن طاووس گوید:
روایت شده که چون آن حضرت تصمیم گرفت به سوی عراق رود، به خطبه‌خوانی ایستاد و فرمود: ستایش برای خداست. آنچه خدا بخواهد همان خواهد شد. نیرویی جز از خدای متعال نیست. درود و سلام الهی بر رسول خدا. بر فرزندان آدم، مرگ رقم زده شده، همچون گردن‌بندی که آویزه‌ی گردن دختران است. چه بسیار مشتاق دیدار گذشتگان خویشم، مثل شوق یعقوب به یوسف. برای من شهادتگاهی برگزیده شده که حتماً آن را دیدار می‌کنم. گویا می‌بینم گرگ‌های گرسنه‌ی دشت‌های نواویس و کربلا بند بند مرا از هم می‌درند و شکم‌های خالی و مشک‌های تهیِ خویش را از آن انباشته می‌کنند. از روزی که قلم تقدیر رقم زده، گریزی نیست. خشنودی خداوند خشنودی ما خاندان است. بر بلای او شکیب می‌کنیم و او هم پاداش کامل صابران را به ما می‌دهد. ذرّیه‌ی رسول خدا (ص) از او جدا نخواهند شد، بلکه همه در حریم قدس الهی با همند. چشم پیامبر به آنان روشن می‌شود و خداوند وعده‌ی خویش را درباره‌ی آنان وفا می‌کند. هر کس خون خویش را در راه ما می‌بخشد و خود را برای دیدار خدا آماده کرده است، با ما بکوچد که من به واست خدا صبح فردا رهسپار می‌شوم.
قال ابن طاووس:
وَ رُوِیَ أَنَّهُ (ع) لَمَّا عَزَمَ عَلَى الْخُرُوجِ إِلَى الْعِرَاقِ قَامَ خَطِیباً، فَقَالَ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ ما شاءَ اللَّهُ وَ لا قُوَّهَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ، خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَهِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاهِ وَ مَا أَوْلَهَنِی إِلَى اشْتِیَاقَ أَسْلَافِی اشْتِیَاقَ یَعْقُوبَ إِلَى یُوسُفَ، وَ خُیِّرَ لِی مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِیهِ، کَأَنِّی بِأَوْصَالِی تَتَقَطَّعُهَا ذِئَابُ الْفَلَوَاتِ بَیْنَ النَّوَاوِیسِ وَ کَرْبَلَاءَ، فَیَمْلَأْنَ مِنِّی أَکْرَاشاً جُوفاً وَ أَجْرِبَهً سُغْباً، لَا مَحِیصَ عَنْ یَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ رِضَى اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیْتِ، نَصْبِرُ عَلَى بَلَائِهِ وَ یُوَفِّینَا أُجُورَ الصَّابِرِینَ، لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) لُحْمَتُهُ، وَ هِیَ مَجْمُوعَهٌ لَهُ فِی حَظِیرَهِ الْقُدْسِ، تَقَرُّ بِهِمْ عَیْنُهُ وَ یُنْجَزُ بِهِمْ وَعْدُهُ، مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا، فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ.[۱]
[۱]– اللهوف: ۱۲۶، مثیر الاحزان: ۴۱، کشف الغمه ۲: ۲۹، البحار ۴۴: ۳۶۶، العوالم ۱۷: ۲۱۶، اعیان الشیعه ۱: ۵۹۳، المنتخب للطریحی: ۳۸۰ ذکر هذه الخطبه عند ملاقاته (ع) مع ابن عمر، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۳۲۸٫
پاسخ دهید