طبری شیعی با سند خویش از زراره بن جلح نقل می‌کند:
سه شب پیش از آن‌که حسین (ع) به سوی عراق رود، او را ملاقات کردیم و سستی مردم کوفه را باز گفتیم و این‌که دل‌های مردم با اوست، ولی شمشیرهایشان بر اوست. حضرت با دست خود به آسمان اشاره کرد. درهای آسمان گشوده شد. تعداد بی‌شماری از فرشتگان فرود آمدند. حضرت فرمود: اگر نبود این‌که اشیاء به هم نزدیک شده و اجل فرار رسیده است، با این فرشتگان، با آنان می‌جنگیدم ولی یقین دارم که قتلگاه من و اصحابم آن‌جاست و جز فرزندم علی کسی از مرگ نمی‌رهد.
قال الطّبریّ:
و روی أبو جعفر محمّد بن جریر الطّبرّی الإمامیّ فی کتاب دلائل الإمامه قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ سُفْیَانُ بْنُ وَکِیعٍ، عَنْ أَبِیهِ وَکِیعٍ، عَنِ الْأَعْمَشِ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو مُحَمَّدٍ الْوَاقِدِیُّ وَ زُرَارَهُ بْنُ جَلْحٍ: [صالح أو خلج] لَقِینَا الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع) قَبْلَ أَنْ یَخْرُجَ إِلَى الْعِرَاقِ بِثَلَاثِ لَیَالٍ فَأَخْبَرْنَاهُ بِضَعْفِ النَّاسِ فِی الْکُوفَهِ وَ أَنَّ قُلُوبَهُمْ مَعَهُ وَ سُیُوفَهُمْ عَلَیْهِ. فَأَوْمَأَ بِیَدِهِ نَحْوَ السَّمَاءِ فَفُتِحَتْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ نَزَلَ مِنَ الْمَلَائِکَهِ عَدَدٌ لَا یُحْصِیهِمْ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ. فَقَالَ (ع): «لَوْ لَا تَقَارُبُ الْأَشْیَاءِ وَ حُضُورُ الْأَجَلِ لَقَاتَلْتُهُمْ بِهَؤُلَاءِ، وَ لَکِنِّی أَعْلَمُ عِلْماً أَنَّ هُنَاکَ مَصْرَعِی وَ هُنَاکَ مَصَارِعُ أَصْحَابِی، لَا یَنْجُو مِنْهُمْ إِلَّا وَلَدِی عَلِیٌّ»[۱]
[۱]– دلائل الامامه: ۱۸۲ ح ۹۸، اللهوف: ۱۲۵، اثبات الهداه ۵: ۲۰۶ ح ۶۸ مختصراً، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۲۲۹، البحار ۴۴: ۳۶۴، العوالم ۱۷: ۲۱۳، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۳۲۲٫
پاسخ دهید