کنجکاوی بیش از حدّ بچّه ها، نشان دهنده ی بیکاری آنهاست. وقتی فرزندان بیکار شوند، دقّتشان روی محیط افزایش پیدا می کند و در نتیجه کنجکاو می شوند. برای درمان کنجکاوی زیاد باید به یک اصل در تربیت رجوع کنیم و آن اصل “برنامه ریزی” است. اگر ما برای بچّه های خود برنامه نداشته باشیم، آنها برای ما برنامه دارند؛ لذا باید آنها را کمتر در معرض بی کاری قرار دهیم.

حکیمی می گوید :“بچّه هایی سالم تر هستند که پر کار باشند“. لذا ما اگر می خواهیم بچّه ها از لحاظ جسمی، اخلاقی، روحی و عاطفی سالم باشند، باید زمینه ای فراهم کنیم که فعالیّت آنها بیشتر شود.